Another day...

Het geluid van een voorwerp dat uiteen spatte op de harde vloer weergalmde door de woonkamer en keuken. Op de achtergrond het geluid van een krijsende baby en op de voorgrond geschreeuw van verschillende stemmen. ''JE HEBT ALLES VERPEST. ALLES!!'' Luid gesnik. ''Vind je dit normaal? Ben je nu blij? Je hebt je moeder aan het huilen gemaakt.'' Gestommel van voeten. ''KAN HET JE WEL IETS SCHELEN??'' Jenise zei niets. Ze keek enkel voor zich uit en liet alle woorden goed door zich door dringen. Of het er iets kon schelen- ''Marry, hou dat kind stil. Jenise, kijk me aan als ik tegen je praat. Kijk me verdomme aan!!'' Ruw werd ze beetgepakt bij d'r arm. Haast angstig staarde ze in de ogen van haar vader. Deze schoten bijna vuur. ''Sorry...'' Fluisterde ze bijna. Maar haar excuus bleek niet te helpen. Het geschreeuw werd meer een meer. Er werden allemaal verwijten naar haar hoofd geworpen en ze werd een paar keer geduwd. Jenise kon alleen maar denken aan haar broertje die angstig en hulpeloos lag te huilen in de box. Zijn hoofdje zag rood van het krijsen. Haar moeder wierp blikken van de baby naar haar vader en zat alleen maar luid snikkend te huilen afwisselend met wat geschreeuw naar haar toe gericht. ''LAAT JE NA KIJKEN. JE HEBT EEN PROBLEEM, JENISE. JE MOET VERANDEREN.'' Het voelde alsof iemand langzaam haar keel dicht kneep. Veranderen? Altijd had ze zichzelf aangeleerd dat je je nooit voor iemand moet veranderen. Je bent goed zoals je bent en je moet je niets van andere aantrekken. Maar wat nou als degene die het dichtst bij je stonden je wijs maakte dat je waardeloos was, dat je moest veranderen. En dat je nooit wat goed deed en dat je alles kapot maakte. ''Naar boven, opgerot!! Je hoeft ook niet meer naar beneden te komen. Ga jij maar nadenken!! WEG!!'' Als een bang hertje die opgejaagd werd schoot Jenise de trap op, haar vader achter zich aan. Ze wist dat hij haar halverwege de trap niet meer zou volgen. Achter haar kamerdeur bleef ze nog even luisteren, maar de stampende voetstappen waren haar niet gevolgd. Enkel het gedempte geluid van een krijsende baby was nu nog te horen.

Met trillende handen typte ze het nummer van Angelo in op haar telefoon. Ze had gehuild. En nagedacht, zoals haar vader haar had gevraagd, bevolen eerder. Ze moest veranderen. Moest ze veranderen? Haar hoofd was warrig en het enige wat ze op dit moment wilde was dat alles anders was. Ze wilde praten, of in elk geval afleiding zoeken. En Ange was daar vaak de geschikte persoon voor, ook al woonde hij niet om de hoek. De telefoon ging over en het leek wel uren te duren voordat hij daadwerkelijk opnam. Vlug wierp Jenise een blik op de klok. Het was al tien uur. Nog voor Ange zijn naam kon noemen begon Jenise al te praten. ''Ange? Sorry, met mij. Sorry.. dat ik laat bel en zo.. en.....'' Haar stem stierf even weg. Ze voelde dat ze weer moest huilen. Er vormde zich een soort doorzichtige brok in haar keel die ze met moeite weg probeerde te slikken. ''Kunnen we.... afspreken?''

"Angelo! Por favor, Ga duchen, You smelly! En was je gezicht, het ziet er niet uit met die blauwe plekken!"
Angelo zuchtte diep en kroop van achter zijn Computer vandaan die hij op een tafeltje voor een stoel had neergezet. Het was zijn moeder die hem er aan herrinnerde dat hij al drie dagen niet had gedouched en dat het wel eens tijd werd om uit zijn vuile huid te stappen. En hem er aan herrinnerde dat hij vandaag weer gevochten had, dat hij een lelijke open wond op zijn linkerwenkbrouw had en op zijn kaaklijn liep een bijna perfect spoor van blauwe plekken.
"Mama, Niet schreeuwen. Felix ligt op bed." Mompelde Angelo terwijl hij moedeloos naar de deur van de gang slofte.
Eenmaal in de doucheruimte leegde Angelo zijn zakken. Telefoon, 5 dollar, wat muntjes, kaart voor de metro, en een oud snoeppapiertje eindigde op de gesloten wc bril waarna hij de broek in een hoek gooide, boven op de stapel vuile was die zijn moeder nog zou wassen vandaag. Na ook zijn shirt in de hoek te hebben gesmeten zette hij een oud spaans gitaarmuziekje op, een muziekje waarvan hij de solo ging leren. Angelo speelde al heel lang gitaar. Acoustisch, Electrisch. Het was een van de vluchtstroken van angelo waar hij terecht kon als hij niet lekker in zijn vel zat. Precies op het moment dat hij de douchekraan had aangezet en net twee minuten onder het hete stromende water stond, ging zijn telefoon af, een luid gedruin van een harde band speelde af op het ding en Angelo vloekte geirriteerd. Eerst negeerde hij zijn ringtone, iedereen wist dat als Angelo na de eerste drie pieipjes niet opnam, hij er niet was of hij geen zin in je had en dus hingen mensen al snel op. Maar dit keer bleef de telefoon overgaan. Hij wist meteen wie het was, Jenise. En Jenise nam hij altijd op. Al helemaal als ze zo lang bleef bellen. Haastig stapte Angelo onder de douche vandaan, sloeg een handoek om zijn middel en met natte handen toetste hij het opneem knopje in.
"Hola? Angelo Cama-" Al snel begon Jenise te praten, en Angelo hoorde iets van 'kunnen we afspreken?' En een huilerige stem die dat uitsprak.
"Bonita, Het is bijna half-elf. Wat is er aan de hand?" Vroeg Angelo met een bezorgde frons en begon wat door de doucheruimte heen en weer te ijsberen. Angelo woonde pas net in Amerika, Maar had al snel contact gelegd met een meisje toen hij 2 uur langer op de escort op het vliegveld moest wachten. Daar zat Jenise, een meisje wat terug kwam van vakantie, en hem had vergezeld, een half uur lang. Het klikte goed en ze hadden dan ook telefoonnummers uitgewisseld. Ze kende elkaar nu... 3 maanden? Zo iets? Ze had hem veel Amerikaans geleerd en had de 'hamburger' bij hem geintroduceerd. En nu waren ze beste vriendjes. Ze wisten veel over elkaar en waren er altijd voor elkaar als er iets gebeurde. Dat kon je pas vriendschap noemen. En dan ook nog eens met zo'n lange afstand.
"Weet je wat, leg me dat maar uit als ik bij jou ben. Ik kom er aan." Angelo had meer redenen om de straat op te gaan, weg uit huis te gaan. Ten eerste kon hij wel wat frisse lucht gebruiken. Daarbij had hij Jenise al best lang niet gezien. Alleen... Was er wel een rpobleem, want Angelo moest wel heel stiekem het huis uit vluchten. Maar zo'n groot probleem als hij dacht zou dat niet zijn, want zijn moeder zat gekluisterd aan de televisie en als ze de buitendeur zou horen, zou Angelo al lang weg zijn.

Het was erg koud buiten. De sneeuw die daarnet met dikke vlokken naar beneden kwam vallen, was nu gestopt. Maar de scherpe wind waaide nog vrolijk door waardoor de gevoelstemperatuur wel -100 leek. Jenise tuurde om zich heen. Het metrostation waar ze altijd afspraken was nou niet bepaald 'gezellig'. De meeste lantaarnpalen waren kapot waardoor het station en het terrein eromheen een duistere uitstraling had. Het was vrij rustig. Logisch, wie ging er met dit weer dan ook naar buiten? Maar het maakte Jenise niks uit. Ze was niet voor niets het huis uitgesneakt. Ze wilde Ange zien en met hem praten. Hij wist altijd wat ze moest doen of hoe hij anderen kon helpen. Hij was slim. En ouder, ze scheelde ongeveer 2 jaar. Jenise stopte haar handen diep in haar zakken. Het was onwijs koud buiten en de metro zou pas over 13 minuten aankomen. Tenzij hij vertraging had, dan duurde het nog langer. Wat rusteloos liep ze heen en weer over de besneeuwde stoep. Ze voelde zichzelf verdoofd, alsof alles om haar heen niet echt gebeurde. Haar gezicht en hals waren ijskoud. Waarom had ze ook geen sjaal meegenomen? Het maakte nu toch niet meer uit want gevoel had ze niet meer. De woorden van haar moeder galmde nog zachtjes door haar hoofd. Ze moest zich laten nakijken. Hulp zoeken. Veranderen. Maar ze wist niet hoe. En waarom. Elke keer was er weer een ruzie met haar ouders. Elke keer weer. En ze was altijd degene die het gedaan had. Het was twee tegen één. Ze voelde zich hulpeloos. En ergens kon ze zich er ook wel weer kwaad over maken. Haar ouders hadden nogal losse handjes als ze boos waren. Jenise sloot haar ogen. Tyler, haar broertje. Hij was ook heel vaak het slachtoffer van hun ouders machteloosheid. Het was een soort cirkel; ruzie, afspraken maken om dingen te verbeteren, een tijdje rust en vervolgens weer ruzie. Het geluid van een naderende metro. Jenise opende haar ogen weer. Nog 5 minuten voor Angelo's metro. Langzaam kwam ze in beweging, haar blik wat starend voor zich uit. Ze begon te lopen richting het station waar ze Angelo te gemoed zou komen. Maar wat nou als Angelo al haar verhalen helemaal niet aan wilde horen? Dat het hem niet interesseerde of dat hij zelf al genoeg dingen aan zijn hoofd had? Ze wist zelf ook wel dat ze altijd haar hart uitstortte bij hem en daardoor voelde ze zich deels ook schuldig. Het waren zijn problemen niet. In de verte kwamen de koplampen van een nieuwe metro tevoorschijn. Jenise wierp een blik op de tijd. Dat was vast Angelo's metro.

Angelo stond bijna zenuwachtig met zijn mobiel in zijn handen tegen een van de glazen ruiten in de metro. Hij zuchtte, keek nog eens omhoog naar het bordje waarop stond bij welke halte ze nu zouden komen, en zuchtte diep toen daar op stond dat hij er nog twee te gaan had. Het leek wel eeuwig te duren, een ritje met de metro in deze kou. Een jongen tegenover hem, een wat gezet postuur bekeek Angelo alsof hij wat van hem moest hebben. Angelo negeerde het, maar voelde al een lcihte irritatie omohoog komen. Na een verveelde zucht en even met zijn hoofd te hebben geschud keek hij op naar de jongen met een kop van een pitbull. "Wat?" Vroeg Angelo subtiel, de jongen fronste. "Leuk kapsel." Was het sarcastische antwoord van de jongen. "Jij straks ook." Zei Angelo en knakte zijn vingers, waarna hij zich naar de deur richtte om vervolgens naar buiten te staren. "Wat wil je doen dan? Slaan?" Angelo lachtte. "Nee, Je gezicht verbouwen." Met een wuifje stapte ANgelo uitdagend de metro uit en stapte flink door om zo snel mogelijk bij Jenise te zijn.
En daar stond ze, in haar leren jack. Was ze gek? Het was min honderd ofzo en zij stond in een leren jack? Haastig stapte Angelo op haar af en gaf haar een begroetende, dikke knuffel, Zo'n knuffel die je elkaar gaf als je elkaar heel erg gemist had. "Jenise, Jezus, heb je 't niet koud?" Angelo liet haar los, bekeek het gezicht van Jenise. Ze had rood omringe ogen van het huilen en haar wangen waren ook al rood, maar dan van de kou. "Brand los. Kom, we gaan koffie drinken." Angelo sloeg een arm over Jenise's schouder en begeleidde haar naar het nichtsbijzijnde koffiehuis waar ze altijd wat dronken.

Toen de metro eindelijk tot stilstand was gekomen zochten Jenise's ogen alle deuren af. Langzaam gingen ze open en een paar mensen stapte uit. Tot ze uiteindelijk Angelo tussen de menigte ontdekte. Met haastige passen liep ze naar hem toe en hij deed hetzelfde. ''Ange!'' Ze kreeg een glimlach op haar gezicht terwijl de afstand tussen hen steeds kleiner werd. Direct sloeg Ange zijn armen om haar. Ze knuffelde hem terug. ''Het spijt me dat ik je zo laat nog belde... en...'' Een diepe zucht terwijl ze zich langzaam losmaakte van de knuffel. Zijn armen bleef ze even beethouden. ''It's good to see you again.'' Zei ze gemeend. Vluchtig liet ze haar blik over hem glijden. Hij was langer geworden, merkte ze. En hij leek ouder. Toen hij vroeg of ze het koud had schudde ze haar hoofd, maar direct bedacht ze zich. ''Een beetje. Maar dat maakt niet uit.'' Jenise merkte dat Ange haar gezicht bekeek en ze wist dat hij had gezien dat ze had gehuild en dat ze rood zag van de kou. Maar hij zei er niets van. In plaats daarvan zei hij: ''Brand los. Kom, we gaan koffie drinken." En het was goed omdat Ange het zei. Een arm werd vriendschappelijk om haar heen geslagen en samen liepen ze naar het welbekende tentje waar ze standaard heen gingen.

Binnen was het heerlijk warm. De kachel was flink opgestookt. Jenise trok Ange aan zijn mauw mee naar een tafeltje helemaal achterin de zaak. ''Oh en ik betaal wel want je hebt al moeten betalen voor je metro rit hierheen.'' Zei ze terwijl ze haar jas uittrok en over de leuning van haar stoel haalde. Het koffiehuis was de meest geschikte plek voor hen om af te spreken. Het lag ongeveer in het midden van waar ze woonde. ''Ga je trouwens al naar school? Of moet je nog steeds vakken inhalen voor je kan gaan?'' Nieuwsgierig keek ze Ange aan. Hij maakte altijd wel wat mee. In positieve zin dan. Ange had altijd wel leuke of gekke verhalen van thuis of van waar hij vroeger woonde. Of als hij samen met zijn broertje weer eens streken uithaalde en zijn moeder hen dan flink op hun sodemieter gaf. Dat hij geregeld vocht, dat wist ze niet. ''Heb je nog de groetjes gedaan aan je moeder? En hebben jullie m'n kerstkaart nog ontvangen?''

Angelo zakte in de bank tegen de muur aan achter het tafeltje en trok zijn jas uit die hij naast zich neer legde. Het onderwerp 'school' viel al snel best zwaar. Hij was voor een aantal weken geschorst omdat hij vandaag dus had gevochten, waaraan hij de lelijke plek op zijn wenkbrouw en blauwe plekken op zijn kaken aan over had gehouden. "'T gaat niet zo lekker. Maar ik doe m'n best." Zei hij met een geforceerd, ietwat scheef lachje terwijl hij zich focustte op het bakje met suikerstaafjes wat op tafel stond. Hij zat er wat moedeloos aan te plukken en maakte daarna aanstalte om op te staan. "Wat wil je drinken? Ik haal 't wel voor je." Angelo zelf dronk altijd zwarte koffie, wel met suiker, want daar kreeg je zo'n lekkere energy boost van. Ristretto viel hem het best in de smaak. Drie keer zo sterk als normale koffie, en zijn gezicht trok er wel eens van, maar toch vond Angelo het lekker. Hij wist wel wat Jenise wilde, maar toch vroeg hij het elke keer weer om er zeker van te zijn dat hij niet het verkeerde haalde.
Eenmaal terug aan de tafel vouwde Angelo zijn handen om de beker koffie voor hem. Hij bekeek Jenise alsof ze een verhaal aan het vertellen was, maar ze was stil. Soms was dat wel even fijn, als er even niets gezegd werd. "...Waarom wilde je eigenlijk afspreken..?" Vroeg Angelo voorzichtig, met dat leuke spaanse accent van 'm waar hij nooit vanaf zou komen. Misschien over 20 jaar, als hij compleet ingeburgerd was, maar voorlopig zou iedereen hem nog herkennen als 'Angelo, ja, die Mexicaan.' Weer was het stil en het leek alsof Jenise het heel even moeilijk had. "Hey, Het is weer zo ver he.." Merkte hij subtiel haar thuissituatie op en zuchtte diep. Hij kon er zo boos om worden. Konden ze haar niet gewoon een keer met rust laten? Of échte, góede afspraken maken, en ze ook nakomen? Zonder dat ze na twee weken weer ruzie hadden?

"...Waarom wilde je eigenlijk afspreken..?" De glimlach die daarnet nog op Jenise's gezicht stond, verdween als sneeuw voor de zon. Ze zei niets en klemde haar vingers om het kopje koffie dat voor haar stond. "Hey, Het is weer zo ver he.." Ze keek Angelo niet aan. ''Nee... het is meer dat-...'' Maar ze kon niet liegen. En al helemaal niet tegen Ange. Ze voelde tranen opwellen in haar ogen terwijl ze strak naar het kopje koffie staarde. Geruisloos rolde de tranen langzaam over haar wangen naar beneden. Pas nu keek ze op naar Ange, recht in zijn ogen. ''Ange? ...Is er wat mis met me?'' Langzaam liet ze het kopje los. ''Doe ik iets niet goed... of.. of misschien heb ik wel een of andere ziekte of aandoening..'' Ze deed geen moeite om de tranen weg te vegen. Haar blik daalde weer af naar het kopje. ''...Sorry. Ik wil je hier ook helemaal niet mee lastig vallen.''

Angelo fronste. Mis met haar? Was ze gestoord? Tuurlijk was er niets mis met haar! Angelo vond haar niets meer als geweldig. Ze was er altijd voor hem, en andersom, en ze kon hem altijd aan het lachen maken.
"Dat vraag ik me soms ook eens af. Of er iets mis met me is." Hij pakte haar handen voorzichtig vast en streek zijn duim over de bovenkankt van haar hand. "Er is niets mis met je. Je bent zoals je bent. En laat je niet de kast op jagen. Ik vind je goed zoals je bent. Meer dan goed!" ANgelo bleef maar doorbazele, er keek een jongen om die keek alsof ANgelo een of andere kleffe romeo was en Angelo keek als een aangevallen tijger terug. Hij moest eens durven zijn mond open te trekken op dit moment.

"Glenn, Doe normaal man. 30 euro? Ik geef je hooguit 20." Siste een jongen tegen zijn dealer, waarvan zijn gezicht was ingevallen en hier en daar kon je een tatoage op zijn huid vinden. Ja, daar verdiende hij wel wat mee, met dit 'werk' wat hij deed. "Luister. Als je me nu niet betaald wat je belooft hebt te betalen. Dan zorg ik ervoor dat je nooit meer je handen kan gebruiken. Wat ik hier heb is geen bakpoeder, oke?" Glenn kreeg 30 euro in zijn handen gedrukt, met tegenzin, Glenn keek oplettend om zich heen en drukte een zakje in de hand van de man tegenover hem. Die deal was weer gesloten.

Jenise keek wat hopeloos naar Angelo terwijl hij zijn verhaal deed. Dat ze niet moest veranderen en goed was zoals ze was. Het betekende veel voor haar, dat hij dat zei. Helemaal toen hij haar handen pakte en er zachtjes overheen streek met zijn duimen. Ze glimlachte kort door haar tranen heen terwijl ze naar de handen keek. Het was fijn om te weten dat er ten minste nog iemand met haar wilde omgaan. Zonder iets te zeggen stond ze op. Ze liep naar Angelo toe en sloeg zijn armen om zijn hals. Voor een moment sloot ze haar ogen. ''Thanks, Ange.'' Zei ze zacht. ''Just-.... thanks.''

''....en niet vergeten: vanavond een feestje bij mij thuis. M'n ouders zijn er niet en m'n broer heeft spul geregeld zeg maar.'' De meiden van het groepje begonnen enthousiast te praten over het feest en wat ze aan zouden doen en of die ene leuke jongen nog zou komen. Het waren er een stuk of 5, inclusief Brooklyn. Haar donkerbruine haren die zwart leken hingen half voor haar gezicht. Ze was er niet echt bij met haar gedachte. Ze wist niet of ze nu blij moest zijn dat ze uitgenodigd was voor vanavond. Ze wist nu onderhand wel hoe het er aan toe ging op dat soort feestjes en het was niet echt haar ding. Maar dat zou het wel worden, binnenkort. Ze had eindelijk vrienden en die wilde ze niet kwijtraken. Échte vrienden. ''Oh, Brooke, we wilde trouwens zo nog even naar de stad gaan... iets leuks kopen voor vanavond. Ga je mee?'' Kleding kopen. Brooke wist wel dat ze helemaal niks gingen 'kopen'. Ze zouden het 'lenen' zonder terug te brengen. Maar ze wilde natuurlijk niet achterblijven en knikten daarom uiteindelijk dat ze meeging. ''Oh. My. God. Niet gelijk omkijken, maar daar staat Glenn.'' Schichtig draaide de meiden van het groepje zich om en keken naar de plek waar naartoe was gewezen. Brooke leek iets minder op de hoogte van deze 'Glenn' en keek nieuwsgierig naar de zijkant van het hek, buiten het schoolplein, waar twee jongens stonden te praten. ''Zal ik naar 'm toe gaan?'' Vroeg een meisje zenuwachtig. Er brak een zenuwachtig gefluister en gegiechel los. ''Ja doe!!'' Het meisje leek nog even haar haar en make-up te checken voor ze met veel gewenst succes zelfverzekerd naar de twee jongens toeliep. Het groepje keek haast gespannen hoe het meisje langzaam dichterbij de jongens kwam en uiteindelijk Glenns aandacht trok waarna ze stonden te praten. Brooke stootte een van de meiden aan. ''Wie is Glenn?'' Fluisterde ze alsof het haast verboden was om zijn naam uit te spreken. Maar het hele groepje had haar luid en duidelijk verstaan. ''Wie is Glenn??!?!'' Herhaalde iemand ongelovig. ''Serieus??'' ''Ken je hem niet?'' Brooke schudde wat beschaamd haar hoofd. Een meisje nam Brooke bij haar schouders alsof ze iets heel belangrijks ging vertellen. ''Glenn is heet.'' Zei ze met een ernstig gezicht. ''Heel erg heet...'' Vulde een meisje wanhopig aan. ''Hij fixt vaak spul voor ons dat ie weer aan Blake geeft.'' Blake was een vriend van een van de meiden van het groepje. Hij stond bekend om het kopen en verkopen van goed 'spul'. Er waren veel meiden die met hem naar bed gingen voor dat spul. En nu stond hij met die Glenn te praten... of te dealen. ''Zie je 'm nog wel eens?'' Vroeg een meisje aan een ander meisje in de groep. Wat nonchalant begon het meisje haar schouders op te halen. ''Soms. Als ik zin heb. Of als hij spul heeft.'' Brooke's blik gleed weer naar Glenn. Ze kon 'm niet zo goed zien omdat Cassedee met Glenn stond te praten en deels het zicht belemmerde. ''Wat een slet.'' Zei een meisje, doelend op Cassedee. ''Ze zit hem op te geilen voor een beetje wit.'' De andere meiden stemde wat zwakjes toe. Toen Cassedee zich weer omdraaide en terug kwam lopen naar het groepje begon de onrust weer te stijgen. ''En en en?? Wat zei ie??'' Cassedee keek nogal zelfverzekerd alsof ze Glenn zojuist uit haar hand had laten eten. Haar hand gleed naar haar BH waar ze langzaam een heel klein zakje uithaalde. Er barstte opgelaatte gesprekken los maar Brooke bleef stil naar het zakje in Cassedee's hand kijken. ''Ik hoef alleen maar mijn schuld in te lossen morgenavond.'' ''Nodig 'm uit voor je feest!'' Cassedee keek bedenkelijk. Blijkbaar had ze daar nog niet over nagedacht. Maar al snel kwam ze in actie. ''Hey, Glenn!!'' Riep ze richting de jongens. Toen ze zijn aandacht had, gebaarde ze met haar vinger dat ze moest komen. Een ander meisje begon ineens een sigaret op te steken en weer een ander meisje nam ineens een andere pose aan. Het was alsof er een soort code was afgesproken. Een Glenn code. Brooke wist zich niet echt een houding te geven. Haar blik volgde Glenn die afscheid nam van de jongen en nu hun kant uit liep. Ze wilde wel eens zien hoe die Glenn van dichtbij was.

"Hey, Jenise. No worries. Ik ben er, oke? Je kan misschien vannacht bij mij slapen als je wilt." Stelde Angelo voor, streek kort over haar rug en liet haar toen naast zich zitten. Weer zat die jongen te kijken naar hem en Jenise, alsof hij écht iets van hen moest hebben. Angelo probeerde zich te gedragen door strak, maar geirriteerd naar zijn kop koffie te kijken.
"Die gast." Siste Angelo met bijtende tanden op elkaar tegen Jenise. Ze wist hoe snel Angelo aggresief kon worden van starende mensen. Vooral omdat hijzelf eigenlijk best onzeker was, en zichzelf zo sterk mogelijk wilde verdedigen. Hij wist dat zijn kracht een van zijn pluspunten waren, dat hij iemand knock out kon slaan als hij wilde. Maar Angelo moest leren dat dat niet altijd de oplossing was...
Glenn liep met een schuin lachje richting het groepje meiden dat zenuwachtig en opgehitst stond te wachten tot hij eindelijk was aangekomen bij het groepje. Hij wist precies wat er in de hoofden omging van de meiden. De een zou niets liever met hem het bed in duiken dan de ander, hij was dan ook ouder, wist goede drugs te fixen, zag er goed uit en had charmes. En dat was natuurlijk ontzettend cool en sexy.
"Hey." Het leek wel alsof er een dierentuin losbrak toen Glen dat éne woord uitsprak. Hij ging even met zijn handen door zijn vermoeide gezicht en keek de meiden een voor een aan. Hij was onder invloed en dat was te ruiken. Maar de wietlucht die rondom Glenn hing leek als een soort Axe te werken ofzo, want de meiden stonden aan zijn lip alsof hij de zin van het leven had ontdekt en dat aan het uitleggen was. Maar zijn blik gleed naar een heel mager meisje, met zwart haar. Ze was zo mager dat het leek alsof ze elk moment door haar benen kon zakken. ZIjn blik stond vragend en een moment leek het alsof hij wat wilde zeggen, maar het niet wist.
"Ik hoorde dat er een feest was. Bij wie? Bij jou?" Richtte hij op Brooke, hij vuurde een bijna doordringende blik af op haar waarna hij die losscheurde en naar het meisje keek wat het feest organiseerde. "Wie? Ik kom graag." Een schuin lachje verscheen terwijl hij uit zijn borstzak een sigaret viste, waarvan je niet zeker wist of het wel een sigaret was. Die hij nonchalant opstak en de rook subtiel in de gezichten van de meisjes uitblies. Hij genoot duidelijk van deze aandacht.

Brooke wist niet wat ze mee maakte. De meiden naast haar en voor haar gedroegen zich alsof er zojuist een beroemde filmster hen ten huwelijk had gevraagd. Ze wist niet zo goed of ze mee moest gaan met dit gedrag, of juist op de achtergrond moest blijven. Toen Glenn beter zichtbaar werd begon ze hem te bekijken. Zwart warrig haar, tattoos, piercings, afgetrapte sneakers en een rook/wiet lucht van hier tot Tokyo. Maar die geur was ze onderhand wel gewend. Glenn leek haar bestuderende blik op te vangen want hij keek haar recht in haar ogen aan. Als ze zou wegkijken dan was het gedaan, dacht ze. Deze gast was blijkbaar erg belangrijk of zo en ze mocht zich niet laten kennen. "Ik hoorde dat er een feest was.'' Zei hij. Zijn blik week nog steeds niet af van die van haar. ''Bij wie? Bij jou?" Plots richtte de hele groep zich op Brooke. Hij had tegen haar gepraat. Tegen háár. En zij stond daar maar. Vlug streek ze wat haar uit haar gezicht. ''I-Ik? Nee. Nee.. niet bij mij.'' Zei ze wat mompelend. Voor één keer was ze blij dat Cassadee de aandacht weer op zich wist op te eisen want het voelde alsof Brooke ieder moment door haar benen kon zakken. Ze wist alleen niet of dat was door de zenuwen of omdat ze al een week niet gegeten had. Cassedee had Glenn speels bij zijn kin gepakt en deze in haar richting gedraait. ''Nee, schat, bij mij.'' Zei ze waarna ze kort naar hem glimlachte. ''Glenn, heb je nog spul?'' Vroeg een ander meisje plots terwijl ze zich iets naar voren werkte. ''Ik moet nog wat fixen voor een vriendin van me. Wat wil je ervoor hebben?'' Maar volgens mij wist iedereen al lang wat hij ervoor wilde hebben. En als het aan Glenn lag zou dat right here right now zijn. Of iniedergeval vandaag nog. Brooke bestudeerde de rest. Ze leken wel bezeten. En zo'n gast als Glenn was zich daar natuurlijk van bewust en vond het niet erg om daar gebruik van te maken. En Brooke wist dat ze zelf een makkelijk slachtoffer was. Niet omdat ze zich aanbood, maar omdat ze geen nee durfde te zeggen.

Jenise voelde zich langzaam opklaren toen ze Angelo's bemoedigende woorden hoorden en hij zacht over haar rug streek. ''Nee, echt bedankt. Ik voel me beter denk ik..'' Ze veegde haar tranen met een paar halen weg en zuchtte diep. ''Je kan misschien vannacht bij mij slapen, als je wilt.'' Stelde Angelo voor. Jenise twijfelde even. Haar ouders zouden vast weer woedend op haar worden als ze er achter kwamen dat ze niet thuis was vannacht. Maar ze wilde gewoon niet naar huis. ''Ange, ik ga mezelf toch niet opdringen? En wat nou als je ma het niet goed vind. Het is midden in de nacht..''
Plots veranderde de sfeer ietsjes. Ange had zijn blik wat bozig voor zich geworpen. Jenise volgde zijn blik en kwam uit op een jongen, een paar tafeltjes verder. Ze keken elkaar wat uitdagend aan. ''Die gast.'' Siste Angelo. Jenise pakte Angelo's hand beet. ''Rustig..'' Fluisterde. Ze wist dat Ange nogal snel opgefockt kon raken.

"Ho ho, Hands off, En jullie hebben genoeg gehad, Niet, Cassedee?" Glenn raakte haar hand aan om deze rustig van zich af te duwen en uiteindelijk keek hij weer naar Brooke. Heel even maar. Iets trok zijn aandacht. Misschien omdat ze verlegen was, in tegenstelling tot de rest die zo kleverig waren als dikke stront. Toen Cassedee zei dat 't voor een vriendin van haar was, trok Glenn een bedenkelijk gezicht. Hij had niet veel meer bij zich. Hij wenkte Cassedee naar zich toe, en boog even over haar oor. "Als je nog wilt hebben moet ik het gaan halen. Dat kan extra kosten, maar als ik een goed humeur heb schrap ik 't er af." Glenn gooide een charmante lach toe, draaide een halve slag weg van het groepje. "Waar is het? Dat feest? Hoe laat? Ik ben er zeker bij."
"Ja maar-" Ange zuchtte diep en keek nog een paar keer naar de jongen die met een grijns op zijn smoelwerk zat toe te kijken. Angelo zijn tenen kromde toen de jongen opstond en op hen af kwam lopen. De jongen hief zijn handen op. "Chill. Chill. Ik wil alleen wat vragen." Hij ging even naast Jenise staan en stak ze weer in zijn zakken. Angelo kon nu wat ontspannen. HIj wilde alleen maar wat vragen. Toen ontstond er een gluiperige grijns op dat gezicht van die jongen. "Is deze niet van jou?" In zijn handen had hij een bordeauxrode portomonnee, de portomonnee van Jenise. Dat gezicht zei niet 'Je hebt je portomonnee verloren' Dat gezicht zei 'Ik heb het gejat.' En de jongen maakte dan ook aanstalten om weg te rennen, Angelo stoof omhoog en greep hem bij zijn kraag. "Laten we een deal maken. Jij geeft dat ding terug, en ik laat je gewoon normaal los." Maar de jongen was het daar niet echt mee eens, bleek. Hij wilde zichzelf lostrekken en Angelo een klap in zijn gezicht geven, maar Angelo was sneller met het in zijn crosszone schoppen. De jongen achter de balie vroeg nog om de politie te bellen, maar Angelo schudde zijn hoofd terwijl hij de jongen, zonder Jenise's portomonnee, het koffiehuis uitstuurde en het subtiel op tafel neerlegde.

Toen Angelo de jongen bij de kraag greep, stond Jenise op. Het was een soort reflex geweest. ''Ange, rustig!!'' Riep ze hem nog toe, haar handen voor haar mond geslagen. De jongens keken elkaar aan alsof ze ieder moment klappen gingen uitdelen. Jenise wilde er naartoe lopen, maar bedacht zich dat dat waarschijnlijk niet erg wijs was. Ze voelde zich opeens zo klein. De jongens die tegenover elkaar stonden waren veel ouder dan haar. En zij was nog maar 15. Wat kon ze doen? Ze zag nog net hoe Ange de jongen een haast waarschuwende trap tussen zijn benen gaf en hem van zich afduwde. Toen hij weer naar haar toe kwam lopen, de portemonnee in zijn handen, en naast haar kwam zitten gaf Jenise hem een duw tegen zijn schouder. ''Are you out of your mind??'' Vroeg ze licht pissig. ''You could've hurt yourself!!'' Ze keek hem wat bozig aan. Plots ontdekte ze de blauwe plekken in zijn gezicht. Bij zijn kaak en wenkbrauw. Waarom had ze die niet eerder gezien. Haar gezichtsuitdrukking veranderde. ''Heeft hij dat gedaan?''

Op het feest was het erg druk. De muziek stond lekker hard en veel mensen stonden met elkaar te praten, te drinken of te zoenen. Brooke zat op de bank, een beter met iets waarvan ze niet eens wist wat het was in haar handen. Zo te ruiken was het sterke drank. Haar vriendinnen waren verspreid over de woonkamer en de keuken. Één vriendin miste er, maar die zat boven met haar 'nieuwe vriend', die ze overigens net had ontmoet, op een van de slaapkamers van Cassedee. God mocht weten wat daar gebeurde... De bel ging en nieuwe gasten stroomde binnen. Ze konden gelijk ruiken dat er een sterke wietlucht uit de woonkamer kwam. Zelf werd Brooke er nogal dromerig van, verdoofd haast. Er kwam een jongen de woonkamer binnen. Brooke herkende hem meteen. Het was Glenn. Hij zag er leuk uit. Brooke keek naar haar schoot. Hoe zag zij er eigenlijk uit? Automatisch gleed haar hand naar haar zij. Dalijk waren haar vetrollen nog te zien. Cassedee kwam meteen op Glenn afgelopen toen hij deel had genomen aan het gezelschap. Ze duwde hem een paar briefjes in zijn hand en zei nog wat tegen hem waarna ze weer de keuken in verdween. Daar zaten ze altijd aan de speed of ander spul dat je kon snuiven. Omdat het licht daar goed was, had Brooke zich ooit laten vertellen. Zelf had ze het nog nooit gedaan. Ze was best wel 'braaf' ook al wilde ze zo graag normaal zijn als de rest. Maar het enige wat ze soms deed was drinken.

Glenn was vrij direct naast Brooke komen zitten, om haar te begroeten. De rest kende hij namelijk al, en Brooke nog niet. Hij had haar voor het eerst deze middag gezien, toen Cassedee kwam vragen of hij nog bij zich had. Glenn keek even opzij naar het meisje, ze zat er wat onzeker bij. "Deze feestjes zijn niets voor jou, huh?" Glenn zag het gewoon aan haar gezicht, en hoe ze er bij zat. Ze hield zich rustig, afgezonderd van de rest en daarbij had ze wat naar haar glas gestaard alsof ze heel diep aan het nadenken was. "Ik zit liever ook alleen. Die meiden weten niet hoe het is. Het echte leven. Ze denken alleen maar aan feesten. Ze zouden ook eens tijd voor zichzelf moeten nemen." Het gesprek begon al meteen vrij diep. Glenn keek even vooruit. "Maar 't is keihard." Hij keek Brooke aan. "En laat je niet beinvloeden. Door de rest. Cassedee kan zich nog wel eens... Laten meeslepen." Zei Glenn met een zacht lachje. Hij sprak alsof hij het indirect over zichzelf had. Ergens was dat ook zo. Hij had zich vroeger, ook laten meeslepen. En daar onderging hij nu de gevolgen van.
Glenn bekeek de briefjes in zijn handen. Het waren of vragen naar meer drugs of telefoonnummers. "Ze denken dat drugs alles oplost. aan wie laten ze het over? Aan mij, 'de junk', en dan zien ze niet in wat voor verhalen er eigenlijk achter schuilen. Achter die pilletjes en plantjes." Zei Glenn terwijl hij het glas uit Brooke's handen pakte. "En dat is Vodka trouwens."

"Uhm. Nee. Dat is.. eerder gebeurd." Gaf Angelo toe zonder Jenise aan te kijken. "...Het gaat niet zo goed op school. Vandaar. Ik.... Heb gevochten. Zegmaar. " Hij bekeek Jenise's bezorgde gezicht. "Maar het is goed, ik heb er geen andere wonden van overgehouden." Probeerde hij haar gerust te stellen.

''Deze feestjes zijn niet voor jou, huh?'' Geschrokken keek Brooke op. Er was iemand naast haar komen zitten? Maar toen ze zag wíe er naast haar was komen zitten werden haar ogen groot. Glenn.. hij was naast haar komen zitten. Vlug keek ze opzij, of hij het niet tegen iemand anders had gehad. Maar toen ze niemand anders zag, moest hij het wel tegen haar hebben gehad. Twijfelend opende Brooke haar mond om iets te zeggen zodat ze niet anti sociaal zou overkomen, maar Glenn was haar voor. "Ik zit liever ook alleen.'' Zei hij. ''Die meiden weten niet hoe het is. Het echte leven.'' Hij vervolgde zijn verhaal met een soort diepzinnig en eenzijdig gesprek over het leven en drugs en feesten. Brooke vroeg zich af of hij wel serieus was want ergens had ze niet echt het idee dat dat hem iets kon schelen. Maar toen ze zijn ogen zag, wist ze het al. Hij stoned. En niet een beetje stoned maar heel erg stoned. Brooke had nog niets gezegd, maar haar gedachte maakte overuren. Ze wist niet wat te doen en ze hoopte alleen maar dat Glenn snel werd ontdekt door andere meiden en dat hij weg zou gaan. Hij maakte haar zo ongemakkelijk. Plots werd haar glas uit haar handen getrokken. Brooke volgde het glas met haar ogen en zag dat Glenn het nu in zijn handen had. ''En dat is Vodka, trouwens.'' Zei hij wat nonchalant. Vlug gritste ze het glas uit zijn handen. ''Dat weet ik heus wel hoor.'' Mompelde ze zonder hem aan te kijken. Gosh. Ze was zeventien maar gedroeg zich als een verlegen kind van elf. Na enige twijfel zette ze haar glas aan haar lippen en nam een paar flinke slokken. Het spul brandde ontzettend in haar keel. Vlug draaide ze haar hoofd weg van Glenn toen haar gezicht vertrok van de alcohol. Jeez, dat was sterk. En het was helemaal niet lekker. Er viel een soort kleine, ongemakkelijke stilte tussen de twee. Langzaam draaide Brooke zich weer terug. Ze moest iets zeggen, vond ze. Dalijk vond hij haar nog een grote lozer. ''Wat kost dat eigenlijk?'' Vroeg ze nonchalant. ''Die pilletjes en die plantjes.''

Jenise luisterde al niet meer toen hij zei dat hij had gevochten. ''Gevochten??'' Herhaalde ze haast geschokt. ''Waarom zou je zoiets doen.. Werd je bedreigd? Weet je moeder dit?'' Ze ratelde maar door en keek nogmaals naar de blauwen plekken. ''Ik kan je helpen op school.'' Zei Jenise plots. Weer pakte ze zijn hand beet. ''Echt, ik kan je helpen als je wil. Jij helpt mij ook altijd.'' Ze wachtte even op iets van een reactie. ''Dan hoef je ook niet meer te vechten...''

Glenn trok dat bekende bedenkelijke gezicht toen Brooke vroeg wat het kostte. Hij kon nu of een bedrag opnoemen of hij kon iets dieps zeggen. Maar veel reactie kwam er niet. Hij keek wat suf voor zich uit en léék na te denken. Uiteindelijk opende hij toch zijn mond. "Heel veel geld. Ik mag 't niet zeggen." Zei Glenn toen maar. Hij voelde zich niet bepaald serieus genomen. Dat was altijd het geval als hij had geblowd. Omdat je dan stoned was, nam niemand je serieus omdat ze dachten dat je dan uit je nek kletste. Het enige verschil met Glenn was, dat als hij stoned was, hij alles zei wat hij dacht. Je wist in ieder geval zeker dat hij eerlijk was. "Voel je je wel eens niet serieus genomen?" Vroeg hij dan ook. "Dat je 'n verhaal verteld en dat mensen niet eens echt naar je luisteren." Even was het stil, Glenn had zijn blik strak gericht op het glas in haar handen, omdat hij een rustpunt voor zijn ogen nodig had. Toen keek hij op naar Brooke. Hij wilde weer wat zeggen maar voordat hij zijn mond open kon doen was hij alweer vergeten wat hij wilde zeggen. En dat was te zien aan zijn gezicht ook. "Ik ga roken. Misschien zie ik je nog wel." En dat was de afsluiting van het gesprek, want Glenn stond op en wandelde door de menigte rustig naar de tuin.

"...Jenise. Ik ben niet aangevallen." Angelo trok met zijn mond. "Wil je weten wat ik eigenlijk in Mexico deed?" Jenise leek een en al oor. Hij wist dat ze het geweldig vond om naar zijn verhalen te luisteren. Of ze nu leuk waren of niet. Het was stil en na Jenise's bevestiging dat ze het wilde weten begon Angelo te praten.
"Ik was straatvechter. Al vanaf m'n 11de." Angelo nam zijn laatste slok Ristretto en zette het glas neer op de tafel met een zachte klap. "Mijn moeder wilde graag naar Amerika verhuizen omdat de omstandigheden waar we woonde te slecht waren. We konden niet naar een ander deel van Mexico reizen omdat mijn vader werd gezocht." Even was het stil. Er leek een snaar te zijn geraakt bij Angelo. "Toen ben ik de straat op gegaan, heb toernooien gewonnen met vechten zodat ik met mijn familie hierheen kon komen." Hij ademde even in. "En mijn vader is toen weer opgepakt en nu zit hij vast." Dit verhaal had hij zo lang verborgen gehouden voor Jenise. Als ze vroeg waarom hij naar Amerika was gekomen, zei hij vanwege zijn studie. Maar daar was niets van waar. En dat verklaarde ook zijn agressie.

Jenise's gezicht veranderde van zeer geïnteresseerd naar lichtelijk geschokt. Ze moest het even tot zich laten doordringen wat Angelo haar zojuist gezegd had. ''Jeez, Ange.... dat is.... nogal........ heavy.'' Wist ze uiteindelijk uit te brengen. Ze voelde zich schuldig. Schuldig omdat ze altijd degene was die naar hem toe kwam als ze problemen had. Omdat hij haar altijd hielp. En nu ze dit hoorde, voelde ze zich schuldig omdat ze dacht dat zijn problemen veel erger waren dan die van haar. En ze wist het niet. Ze had er niet eens naar gevraagd. Ze was een slechte vriendin. ''I'm sorry.'' Zei ze zacht. Er viel een kleine stilte. Jenise wilde niet dat hij klappen kreeg. Dalijk werd hij nog van school gestuurd. ''Stop alsjeblieft met dat vechten.'' Zei ze plots. Ze keek hem doordringend aan. ''Ange, het is niet de oplossing. Laat me je helpen. Dat is het minste wat ik kan doen.''

Het gesprek tussen Brooke en Glenn verliep nogal traag. Glenn zei dat hij niet mocht zeggen hoeveel het kostte. Niet dat ze oprecht geïnteresseerd was. Maar het was iets waar Glenn geïnteresseerd in was dus ze dacht dat het wel goede gespreksstof was geweest. Blijkbaar dus niet. Na een lange stilte begon Glenn verder met zijn eenzijdige diepzinnige gesprek. Maar dit keer stelde hij haar een vraag. "Voel je je wel eens niet serieus genomen?" Brooke keek opzij. Glenn zag er serieus uit. Maar zijn grote ogen leidde haar af. Of ze zich wel eens niet serieus genomen voelde. All the time. Maar waarom wilde hij dat weten? Moest ze het hem wel vertellen. Terwijl ze leek na te denken verloor Glenn blijkbaar zijn interesse in haar en stond op. ''Ik ga roken. Misschien zie ik je nog wel.'' En weg was hij. Brooke alleen achterlatend. Ze bleef zitten. Maar iets in haar zei dat ze hem achterna moest gaan. Anders zou hij denken dat ze niet met hem wilde praten, of dat ze zich te goed voor hem voelde. En zo wilde ze helemaal niet overkomen. Brooke stond op van de bank, rook nog eens aan haar glas, trok een gezicht en zette het glas op de tafel. Die zou iemand anders wel voor haar opdrinken, dacht ze zo.

Voorzichtig sloot ze de achterdeur achter zich. Het was best fris buiten en ze had geen jas aan. Maar ze zou zo weer naar binnen gaan dus dat was niet nodig geweest. Ze scande de tuin af. Het was donker want de verlichting stond uit. Maar een eindje verderop zag ze Glenn staan. Met een soort half zelverzekerd pasje liep ze naar hem toe. Een sigaret in haar hand. Eigenlijk rookte ze niet. Heel soms op feestjes of als al haar vriendinnen het deden. Maar blijkbaar rookte Glenn ook dus nu kon het ook wel. Ze bleef naast hem staan. ''Heb je vuur?'' Vroeg ze wat nonchalant. Het zag er allemaal wat geforceerd uit. Ze wilde enkel een gesprek aangaan. Anders zou ze de rest van de avond alleen op een bank zitten met een glas in haar handen dat ze hoogst waarschijnlijk niet zelf zou opdrinken. ''Om nog even terug te komen op wat je zei; ....ja, ik voel me soms onbegrepen ja.'' Kort nam ze een haal van haar sigaret. Erg diep inhaleerde ze niet, maar het stond wel stoer ergens, vond ze.

"Tuurlijk." Glenn haalde een zilveren zippo uit zijn broekzak, dat had wat gekost. Hij lightte eerst de aansteker voordat hij hem onder de sigaret van Brooke hield, blijkbaar was hij erg zuinig op die aansteker aangezien hij het niet aan Brooke gaf. Ze was teruggekomen op het gesprek. Eerst wist hij even niet waar ze het over had, maar langzaam begon het te dagen en Glenn knipperde even. "Ah. Ja. Het is.." Glenn maakte zijn zin niet af. Hij liet zich zakken op een tuinbankje en keek op naar Brooke. "Je forceerd. Niet doen. Wil je er echt zo graag bij horen?" Vroeg hij direct, Right in the face. "Nergens voor nodig. Precies zo ben ik in de goot terecht gekomen." Glenn nam een haal van zijn sigaret en tikte de as af in een plantenbak. "Niemand die dan nog naar je om kijkt." Ging hij het gesprek verder.

''Je forceerd.'' Zei Glenn plots. Alsof ze betrapt werd keek Brooke omhoog, naar Glenn. ''Niet doen.'' Zei hij. ''Wil je er echt zo graag bijhoren?'' Brooke werd in een nogal ongemakkelijke positie neergezet. Hij was haar even aan het vertellen wat ze wel of niet moest doen. Ze draaide zich een slagje van hem af waarna ze de as van haar sigaret af tikte. ''....wat weet jij daar nou van.'' Mompelde ze geïrriteerd. Hij had makkelijk praten. Hij was ontzettend populair. En knap. En had vrienden. ''Precies zo ben ik in de goot terecht gekomen." Brooke nam nog een haal van haar sigaret terwijl ze probeerde zich niks aan te trekken van Glenn's preek. ''...Niemand die dan nog naar je omkijkt.'' Maar er knapte iets in Brooke. ''You don't even know me!'' Zei ze kwaad tegen Glenn. Ze staarde hem in de ogen aan, boos. Niemand die dan nog naar haar omkijkt.... dat hadden ze nooit gedaan ook. Ergens wilde Brooke haar excuus maken voor de kleine uitbarsting, maar dan zou ze niet meer geloofwaardig overkomen, dacht ze. Ze nam vlug een trekje en staarde weer voor zich uit, het donker in.

Glenn had haar enkel aangekeken bij die uitbarsting. Het was dat hij onder invloed was, anders was hij nooit zo rustig gebleven. "En jij kent mij ook niet, dus staan w egelijk, nietwaar?" Glenn drukte de sigaret uit in dezelfde plantenpot en knakte zijn vingers. Het was even stil en Glenn leek wel bijna verdrietig. Na even te hebben geaarzeld pakte hij dan toch een klein zakje met een opgedroogd groengekleurd goedje er in en legde het op zijn knie. Uit een van zijn sigaretten haalde hij wat tabak wat hij behendig in een lang vloedje rolde. Uit zijn andere broekzak haalde hij een rond, metalen doosje, hij had werkelijk alles bij. In dat metalen doosje, waarin de binnenkant bedekt waren met kleine spijkertjes, leek het wel, stopte hij de grote, groene korrels in waarna hij de deksel en de bodem in tegengestelde richting van elkaar draaide, zodat de grotere korrels er als fijne kruimels uitkwamen. Hij zag Brooke kijken. "Da's een crusher. Zo noemen ze het. In dat doosje zit een dubbele bodem die THC opvangt. De werkzame stof in wiet." Hij tikte de korrels uit het doosje. "Als je vaak genoeg wiet hier in 'crusht', dan komt er heel veel THC in de dubbele bodem." Hij draaide de dubbele bodem los, en hele kleine fijne korreltjes schoven naar de zijkant van het dekseltje wat hij in het vloedje, samen met de wiet er in tikte. Behendig draaide hij het hele gebeuren in één strakke joint. "Dit kost gemiddeld 3, 4 euro. Misschien 5, omdat er meer THC in zit." Zei hij toen. "Ik mag het eigenlijk alleen zeggen tegen de mensen waar ik het aan verkoop." Zei hij, nu keek hij Brooke voor een moment aan.Dat was een hint.