Blood stains

'Are we still.... together?' Haruki opende langzaam haar ogen. Het heldere licht van buiten verwelkomde haar. Ze rekte zich uit. De gordijnen waren al opengeschoven en het grote raam liet een uitzicht van vele kale bomen zien met hier en daar een vogeltje dat op een lange tak zat. Ruki keek opzij. De plek naast haar was leeg. Gedachteloos streken haar vingers over de witte lakens van de lege plek. Kira was blijkbaar al op. Het was dus geen droom geweest. Een zucht. Ze had Kira terug. Wat moeizaam rolde Haruki op haar buik en streek haar rode haren uit haar gezicht. Ze kon de warmte nog voelen. Een vertederende glimlach verscheen op haar gezicht. Ze hadden diepzinnige gesprekken gehad over het leven en gevoelens. Over de goede kanten, en de slechte kanten. Daarna was ze in slaap gevallen met haar hoofd op zijn borst. Haruki kwam nu langzaam overeind. Ze kon altijd al goed praten met Kira. Haar voeten raakte de houten vloer. Bij zijn naam alleen al kreeg ze een week gevoel in haar maag. ''Kiraaa?? Kira, are you up??'' Haruki liep de slaapkamer uit, richting de woonkamer. Het bleef stil. ''Kira?'' Nieuwsgierig stak ze haar hoofd om het hoekje van de keuken. Maar geen Kira. Haruki liep verder. Er lag een klein wit briefje op de keukentafel: Be back at 3. Ruki draaide het briefje om om te kijken of er nog meer tekst op de achterkant stond, maar helaas. Ze legde het briefje weer terug. Zorgen maakte ze zich niet. Kira redde zich, daar vertrouwde ze op. Maar toch was ze ergens ook wel nieuwsgierig wat hij aan het doen was. Haruki keek de kamer rond. Hij woonde hier, in z'n eentje. Hij zou zich vast alleen hebben gevoeld en ergens stak het haar. Dat ze niet bij hem had kunnen zijn.

Haruki liep de trap op. Maar ze was er nu, bij hem. En ze ging niet meer weg. Nooit meer. Voor de spiegel in de badkamer bleef Ruki staan. Ze bekeek zichzelf aandachtig. Zou Kira......zou hij haar nog wel aantrekkelijk vinden? Haruki wendde haar blik af van haar spiegelbeeld en draaide de kraan aan. Het geluid van stromend water maakte haar altijd rustig. Het was dan alsof al haar zorgen werden weggespoeld, samen met het water. Haruki trok het shirt uit dat ze gister van Kira had geleend. Kort drukte ze haar neus in het hoopje stof dat ze in haar handen had. Het rook nog helemaal naar Kira.

Een andere kraan werd aangezet waarna Ruki haar onderbroek uittrok en in de badkuip ging staan. Het hete water stroomde geleidelijk over haar haren en vloeide daarna over naar haar schouders en zo verder naar beneden. Het voelde heerlijk aan. Ruki begon haar haren te wassen. De badkamer vulde zich langzaam met een steeds grotere walm van stoom, afkomstig van het warme water. Alles leek nu wazig en wit. Toch was er iets wat Haruki's aandacht trok. Ze kneep haar ogen ietsjes samen om het beter te kunnen bekijken. Ze zag vage rode plekjes op de muur tegenover haar. Ruki stapte naar voren, richting de muur, terwijl het water van de douchekop nu haar rug verwarmde. De plekjes waren nu beter te zien. Het waren er drie en hadden iets weg van.....vinger afdrukken... Haruki volgde de opgedroogde 'rode' plekjes verder naar beneden waar een spoor van een opgedroogde druppel te zien was. Het eindigde op de badrand. Ruki slikte. Was dat bloed? De kraan werd uitgedraaid. Vlug pakte Haruki een handdoek van de stapel en begon zich af te drogen. Ze wilde er verder niet over nadenken. Misschien was Kira ooit gevallen, of zo. Of uitgegleden.

Haruki veegde met de palm van haar hand de spiegel schoon van de condens. Ze zag zichzelf maar haar oog viel op iets anders wat in het heldere stukje spiegel te zien was. Op de muur achter haar was een klein, rond knopje te zien. Haruki draaide zich om en liep direct naar de muur. Het ronde knopje bleek een hele kleine deurkruk te zijn. Ruki fronste haar wenkbrauwen. De deur was zo onopvallend opgesteld dat het bijna leek op een geheime doorgang. Ze begon nieuwsgierig te worden. Vlug sloeg ze de handdoek om haar lichaam en maakte deze vast. Haar hart begon iets sneller te kloppen terwijl ze haar blik strak gericht had op de deur met de kleine witte deurkruk. Zou ze....? Heel even maar.

Haruki draaide de deurkruk naar links en voelde dat het mechanisme van binnen was geopend. Ze duwde zachtjes tegen de deur. Met een luid gekraak ging de deur open. Ze bevond zich in een soort kamer. Ruki trok haar neus op. Het stonk er enorm, een geur die ze niet goed kon plaatsen. Een soort mengeling zure melk en iets anders dat lag te rotten. De kamer was donker, ze zag geen hand voor ogen. Tastend naar het lichtknopje liet Ruki haar hand langs de muur glijden. Met een klein klik geluidje schoten er felle TL lampen aan. Direct trok Ruki haar hand terug. Iets nats en kleverigs had haar vingers geraakt. Aandachtig bekeek ze haar vingers. De toppen van haar vingers waren gekleurd met een rode substantie. Haruki hief haar hand op en snoof kort. Bloed... Een onbehaaglijk gevoel kroop direct door haar hele lichaam terwijl de haartjes op haar arm overeind gingen staan. Ze durfde bijna niet op te kijken, maar de met rood gevlekte muren trokken haar aandacht. Haruki's ogen werden groot. Bloed. Overal bloed aan de muren. Ze wilde gillen, huilen, maar er kwam geen geluid. Ze stond aan de grond genageld. In een oogwenk was haar hartslag met topsnelheid toegenomen. Wankelend deed ze een stap naar achteren. Daar, in de hoek van de kamer, lag een in elkaar gezakte gedaante. Een huid zo bleek en grauw met bloedsporen bedekt. Het linker onderbeen was op een klein stukje huid na los gesneden van de rest van het been en er lag een vinger op een tafel die bedekt was met nog meer bloed. Het gedaante had diepe sneden in de armen en toen Haruki beter keek ontdekte ze dat het een meisje was. Haruki begon te trillen. Ze dacht niet meer na en stapte naar achteren terwijl ze de deur hard dichttrok. Geshockeerd staarde ze naar de dichte deur voor haar neus. Ze moest hier weg, hier uit deze ruimte. Snel..

Haruki struikelde bijna over de traptreden naar beneden en bleef in de gang staan, in paniek. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon nog maar nauwelijks bevatten wat ze zojuist had gezien. Een meisje...in de kamer... en bloed... overal en.... wapens.... bloed...... Haruki heeg alsof ze zojuist 10 kilometer had gerent. Haar trillende handen waren nog steeds bedekt met bloed. Wild probeerde ze het af te vegen aan de handdoek die ze om zich heen had, maar het ging maar niet weg. Het was alsof het bloed was ingetrokken in haar huid. Een misselijk gevoel kroop naar binnen. Haruki begon de woonkamer binnen te rennen. Alles leek te draaien. Ze wist de bank te bereiken en liet zich zakken in de kussens. Het beeld ging maar niet weg. Met moeite sloot Haruki haar ogen. Ze probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Ze voelde zich angstig, alsof iemand haar op elk moment zou komen halen en haar in die kamer zou kunnen opsluiten. Haruki trok haar knieën op. Ze was bang en wilde weg. Kira was nog steeds niet terug gekomen en het was al over 3en...

Het was kouder buiten geweest dan dat Kira had verwacht, maar hij had er alles voor over gehad om even naar buiten te gaan om even tot rust te komen. Niet dat hij dat was gekomen, want hij vond het een naar idee om Haruki alleen te laten in zijn huis. Ten eerste omdat hij het liefste bij haar was, en ten tweede omdat hij genoeg bewijs had liggen dat hij dé koelbloedige, sluwe moordenaar was achter dat welbekende masker. Kira zuchtte diep. Een wolkje condens verliet zijn mond en de jongen legde zijn altijd zo koude vingers op de deurklink. Hij wist dat de deur niet op slot was, Haruki was immers thuis. Haruki.... Ze betekende alles voor hem. Meer dan alles, er waren eigenlijk niet zoveel woorden aan vast te knopen. Hij hield van haar, punt. En ze zouden gaan trouwen, samen oud worden. Bij die gedachte krulde zijn mondhoeken gelukkig omhoog.

Met diezelfde glimlach opende Kira de deur, die al snel verdween in een geschokte gezichtsuitdrukking. Hij zag Haruki op de bank zitten met opgetrokken knieen, en een angstig, lijkwit gezicht. Was ze ziek? Had ze iets verkeerds gegeten..? Of.... Fuck. Kira merkte dat hijzelf ook in paniek raakte. Het begon even te draaien voor zijn ogen tot hij besefte wat er waarschijnlijk aan de hand kon zijn. De badkamer. Alles was ook zo onverwachts gegaan. Die avond, had hij een verse moord gepleegd en de badkamer zat van top tot teen onder bewijsmateriaal en rode vlekken. Hij was daarna naar buiten gegaan om zijn hoofd weer leeg te maken, maar die nacht had hij Haruki getroffen en was heel zijn aandacht op haar blijven hangen. Shit. Shit shit shit. Hij zou niet tegen haar kunnen liegen... Ook al was hij daar een ster in. Acteren, liegen, maar bij Haruki was alles zwak. Hoe in godsnaam kon hij dit uitleggen... Dat hij een moordenaar was, dat hij gek in zijn hoofd was en hij verslaafd was aan het zien vloeien van bloed, aan het wanhopige geschreeuw van slachtoffers. Dat hij de man achter het masker was waar de kranten mee vol stonden.

"H-haruki? You allright?" Kira stond daar aan de grond genageld, zijn hand om de deurknop. Zijn knokkels zagen wit, net zoals zijn gezicht. Hij voelde zich in een hoek gedreven. Als hij nú niet over die streep zou stappen, en zou gaan liegen, dan was het een nog hardere klap voor Haruki dan dat het nu zou zijn. Er ging angst door hem heen. Een angst dat Haruki niet meer bij hem zou willen blijven, en bang zou zijn voor hem. Dat alles maar een droom was geweest en hij nu wakker werd gedwongen. Kira slikte een opkomend misselijk gevoel weg. "I... Need to tell you something." Zei hij uiteindelijk, hij voelde dat zijn hand om de deurknop van spanning zeer ging doen, langzaam liet hij deze los en keek er even naar. De handen van een moordenaar. Vingers die zichom een prooi sloten, en genadeloos de keel dichtknepen. Het bloed wat al over zijn handen had gevloeid was onmeetbaar.

"and you won't like it..." Zei hij nu, de emotie die hij het meeste haatte borrelde op in zijn lichaam. Angst. Om haruki kwijt te raken.

Haruki had inmiddels haar handen stevig tegen haar oren aangedrukt. Ze wilde dat het weg zou gaan, dat vreselijke beeld dat in haar netvlies gebrand stond. Ze wilde hier weg. Ze wilde Kira bij zich. Het geluid van een deur die open ging klonk in de gang. Maar Haruki hoorde het niet. Ze had haar ogen stevig gesloten en haar gehoor afgesloten. Haar handen trilde. Pas toen ze het gevoel had dat ze werd bekeken opende Haruki haar ogen. Kira stond in de kamer, een eindje van haar vandaan. Hij keek verward, bezorgd. Ruki stond op. ''Kira..'' Wist ze ademloos uit te brengen. Nog voor Kira kon reageren kwam ze op hem afgerent. ''Kira...Kira, ik heb-.... en toen...'' Haruki kwam niet meer uit haar woorden. Haar vuisten waren geklemd om de voering van zijn jas. Alsof er iets vreselijks zou gebeuren als ze los zou laten. Haruki bekeek haar vingers die wit trokken van de greep. Direct liet ze los toen ze het opgedroogde bloed op haar vingertoppen zag. Het zat nu op Kira's jas. ''I... Need to tell you something." Maar Haruki luisterde niet. Ze had haar blik gericht op haar trillende vingers. Langzaam dwaalde keek ze naar beneden, naar de handdoek die nog steeds om haar heen was gelsagen. De rode vegen staken duidelijk af tegen de witte badstof. ''De badkamer.'' Zei ze ademloos. Ze keek Kira serieus aan. ''In de badkamer. Bloed... overal.... en...'' Ze pakte Kira's hand stevig beet en trok hem richting de trap. ''You need to see this..... Kira, you need to-...''

Kira staarde schuldig naar de vingers om zijn jas. Haruki bleef maar doorratelen, totdat Kira haar stil kreeg door dwars door haar heen te praten. "Haruki- Listen. Okay?" Hij legde zijn handen in haar nek en keek haar met een bezorgde, meer angstige frons aan. "Ik... Wist al van de badkamer." Kira liet Haruki langzaam los en liep langs haar heen, de kou met zich meebrengend. Hij leek naar iets te zoeken. Kira trok aarzelend een la open, haalde er een wit hockeymasker uit. Het was zo opvallend verborgen dat het onopvallend was geweest. Hij kwam met lood in zijn schoenen teruggelopen en stak het masker omgekeerd naar Haruki toe, zonder haar een enige blik te werpen. Opnieuw draaide Kira zich om, trok Haruki mee aan haar mouw naar de keuken, waar een groot prikbord hing met allerlei krantenartikelen, persberichten en stukken uit tijdschriften, nieuwsfoto's van het masker en locaties waar moorden waren gepleegd. Wat verslagen keek Kira Haruki aan. Die daar maar met het masker in haar handen stond. Het was klaar, hij zou haar verliezen. Ze zou aangifte doen en binnen enkele minuten zou het hele politieteam voor zijn deur staan...

Twee warmen handen werden in haar nek geschoven en Haruki's aandacht werd getrokken door Kira. Ze was stil. ''Haruki..'' Begon Kira nu. Hij keek haar met een bezorgde blik aan. Hij leek naar de juiste woorden te zoeken, bedacht zich, en opende vervolgens zijn mond weer. "Ik... Wist al van de badkamer." Haruki keek Kira niet begrijpend aan. ''W-Wat...?'' Vroeg ze onzeker. Ze moest hem zeker verkeerd verstaan hebben. Kira liet haar los. Wat verloren bleef Ruki staan waar ze werd achtergelaten. Ze volgde Kira met haar ogen. Niet veel later kwam hij terug met iets in zijn hand, iets wits. Onderzoekend bleef Haruki naar het voorwerp in z'n hand kijken, tot Kira het naar haar toe stak. Er werd niks gezegd. Haruki keek Kira aan met een vragende blik. Maar Kira leek vastberaden en drukte het witte voorwerp in haar handen. Ruki pakte het aan en bekeek het uitgebreid. ''Een masker..'' Concludeerde Haruki zacht. Ze snapte niet waar hij heen wilde. Dit masker herkende ze nog. Hij had het gister op, toen ze hem had gevonden. Of hij haar. Haruki keek weer op naar Kira. ''I don't get it..'' Maar Kira gaf geen antwoord. In plaats daarvan trok hij haar aan haar mouw mee de keuken in. Zonder tegenstribbelen liet ze zich meevoeren. Waarom deed hij zo raar? Waarom zei hij niks. In het hoekje van de keuken, schuin achter de koelkast, hing een groot prikbord. Afwachtend bleef ze naar Kira kijken. Wachtend op of hij iets zou gaan zeggen. Maar weer bleef het stil. Hij leek haar blik te ontwijken en keek wat verslagen voor zich uit. Haruki liet haar blik nogmaals over het prikbord gaan. Pas nu herkende ze het. Ze boog zich dichterbij om het te lezen, het masker nog in haar hand. Hetzelfde masker wat ook op de verschillende foto's te zien was. Haruki's blik gleed van het masker naar de foto's en hun bijschriften. 'Moordenaar slaat weer toe', 'Opnieuw een lijk gevonden in de bossen', 'Bloeddorstige serial killer nog steeds niet gepakt'... De kleine foto in de hoek van het prikbord trok haar aandacht. Het was een artikel over een vermist persoon. Een meisje. Haar pasfoto was verkleind te zien onderaan de tekst. Ze had blond haar en sprekende ogen. Ze lachte. De foto deed Haruki aan iemand denken. Ze fronste haar wenkbrauwen waarna haar ogen groot werden. Met een klap liet ze het masker op de grond vallen. Dat meisje..... datzelfde meisje uit het krantenartikel....... lag nu boven in de kamer achter de badkamer..... vermoord. Met een hand voor haar mond geslagen draaide Haruki zich langzaam om. Verschrikt keek ze Kira aan. ''Jij....?'' Ze kon het niet eens over haar lippen krijgen. ''Kira... Waarom ligt dat meisje-.......'' Ze wilde het niet geloven. Nee, dat zou nooit waar kunnen zijn. Kira, de jongen waar ze van hield. Waar ze zich veilig bij voelde. Het was onmogelijk dat hij-..... Opnieuw klampte Haruki haar handen vast aan zijn jas. ''Kira?? Kira.... Zeg iets... Zeg dat het niet klopt....'' Haar knokkels begonnen weer wit te worden. Maar er was nog steeds geen woord gezegd. Zijn schuldige en terneergeslagen blik sprak overduidelijk boekdelen. Haruki liet zijn jas los. Bang was ze niet, niet voor hem. Ze keek hem enkel aan, met een verzachtende blik. ''You won't hurt me..'' Zei ze zacht. Ze was zo obsessed geworden door hem dat ze hem overal in vertrouwde. Zelfs nu.

Een lege blik stond in zijn ogen toen de verwarring, daarna de angst bij Haruki toe sloeg. Maar al snel sloeg dat om in die welbekende blik. Die blik waar vertrouwen in stond. Haruki was niet bang. Nooit. En al helemaal niet voor Kira. Zijn handen legde hij op die van haar, dwong ze in een ontspannen houding. Zijn vingers waren nu inmiddels warm geworden. Voorzichtig vouwde hij zijn handen om die van Haruki en met maar een kleine afstand tussen hun gezichten, keek hij haar zacht aan. "I'm a murderer. But I'll never hurt the woman I love." Zijn blik sprak boekdelen, er was in af te lezen hoe veel hij van Haruki hield. Nooit zouhij haar aanraken zonder tederheid of liefde. Langzaam liet hij haar los, maar bleef haar aan kijken. Alsof hij ergens naar vroeg. Misschien een aanraking, die het zou bevestigen. Iets dat zou bevestigen dat ze nogsteeds bij hem zou blijven, niet bang voor hem was en aan zijn zijde zou staan wat er ook zou gebeuren.

Haruki begon langzaam een klein glimlachje te produceren bij de pure woorden die Kira had uitgesproken. Het was even alsof het feit van de moorden helemaal niet bestond. Alsof het alleen hun tweeën waren en niemand anders. Haruki keek naar hun vingers die in elkaar gestrengeld waren. Die vingers die ze nooit meer los wilde laten. Maar Kira trok zich langzaam terug. De afstand tussen hun vingers en lichamen werd weer groter. Ze stonden weer gewoon tegenover elkaar. Ruki bekeek de blik in Kira's ogen. Eenzaam, haast gebroken. Ze deed een stap naar voren en begon zonder verdere uitleg zijn jas open te ritsen. Zijn mouwen trok ze naar beneden en de jas viel op de grond. Ze stopte even en vouwde toen uiteindelijk haar armen om zijn middel, haar hoofd begroef ze half in zijn nek. ''Everything is going to be okay now. I promise.'' Zei ze zacht. Ze verstevigde haar omhelzing ietsjes. ''I will protect you..'' Ergens klonk het bijna ironisch. Haruki, een meisje die alles behalve fysiek sterk was, zou hem, een jongen in het bezit van vele wapens en een grote kracht in zijn armen, beschermen. Maar Ruki bleef bij wat ze zei. Langzaam hief ze haar hoofd op. Haar neus drukte ze tegen Kira's neus aan terwijl ze naar hem glimlachte. Er was geen reden om te glimlachen, maar elke keer als ze naar Kira keek leek hij de enige reden te zijn. Haar hand hief ze op naar zijn gezicht waarna ze met twee vingers zijn kin beet pakte en die in haar richting draaide. Ze drukte haar lippen voorzichtig op zijn mond. Ze zou er voor zorgen dat er niks meer tussen hen in zou komen.

Haar lippen waren zo zacht. En hij voelde ze op die van hem. Teder kuste hij die lippen waar hij zo lang naar had verlangd terug. Zelfs zijn ogen waren gesloten. Ik hou van je. Ik hou zo veel van je, ga nooit meer weg. Iets wat hij zo graag wilde uitspreken. Maar er kwam niets uit zijn mond. Hij kon nu alleen maar aan die zachte aanraking denken. Hij nam het compleet in zich op, Zodra Haruki terug wilde trekken plaatste Kira zijn handen in haar nek en zorgde ervoor dat ze niet meer weg kon. Pas na enkele seconden opende Kira zijn ogen weer en keek Haruki aan met een gelukkige glimlach. Zijn duim streek over haar kaaklijn terwijl hij Haruki vol trots bekeek. Toen sloeg het om. (Dramatische romantische outburst van orkestmuziek) Kira drukt zijn lippen op die van Haruki, en zou haar het komende uur niet meer loslaten, als het aan hem lag.

Kira wilde duidelijk haar lippen niet verlaten. Haruki wist niet wat ze moest zeggen. Waarschijnlijk niks. Ze keken elkaar aan, in de ogen. Het was alsof er elke keer weer een soort vonk oversloeg. Haruki trok langzaam haar hoofd weer terug maar Kira hield haar tegen. Hij schoof zijn handen in haar nek en drukte zijn lippen vol tegen de hare aan. Haruki sloot haar ogen weer en ontspande. Ze vond het een fijn idee dat hij haar niet los wilde laten. Het gaf haar een lichte vorm van zekerheid, dat hij niet weg zou gaan. Een hand streek door Kira's haren. Het voelde zacht aan. ''I like your hair..'' Zei ze zacht. Haar hand daalde af en streek nu zachtjes langs zijn oor. ''And your eyes....'' Haar blik rustte nu in zijn ogen. Zo groen als Smaragd. ''And the way you smile...'' Haar vinger gleed naar zijn lippen. Het waren de kleine dingen die hem zo perfect maakte. ''I think you're perfect.'' Een kus werd op zijn lippen gedrukt. Eentje maar. Ze keek hem onderzoekend aan. ''Kira..?'' Begon ze voorzichtig. Ze raakte voorzichtig zijn hand aan. ''Do you think I'm pretty?'' Met een onschuldige en vragende blik bleef ze hem aankijken. Haar zelfvertrouwen was nou niet echt toegenomen de laatste 13 maanden. Dat was ook niet gek als je al die tijd als vuil werd behandeld. Haruki kreeg spijt van haar vraag. Kira moest zich vast ook heel erg eenzaam hebben gevoeld...

Kira glimlachdte teder. Ze vond hem perfect. Alleen om dat te horen van Haruki maakte hem weer warm van binnen. haruki was de enige die dat kon, de koelbloedige moordenaar in hem wegduwen en een verliefde puber van hem maken. Het ijs te laten smelten en te vervangen door een gezond kloppend hart. Toen Haruki echter vroeg of ze 'pretty' was, viel Kira serieus. Hij bekeek Haruki uitgebreid na zijn armen om haar heen te hebben geslagen en zijn voorhoofd op het hare te hebben gerust. "I don't think so." Sprak hij op. Nee, Haruki was niet leuk om te zien. "Because I think you're gorgeous." En dat was ook zo. Wel in Kira's ogen. En dat was ze altijd al geweest. 13 maanden geleden, en tussen die tijd in ook. En zelfs nu. Ze was geen centimeter minder mooi geworden. "And your personality is even more gorgeous." Hij rustte zijn vingers onder haar kin, zijn duim op haar onderlip. Zijn hoofd bewoog hij dichterbij. "Je lippen, ogen, Alles. Haruki, je bent meer dan mooi." Hij lachtte zacht. "En helemaal van mij." Alles. Van haar kruin tot haar tenen, van haar innerlijk tot uiterlijk, was ze van Kira. Zijn stem nam steeds meer volume af en daarna viel er een stilte. Maar geen onprettige. Plots verscheen er een blos op zijn gezicht, iets wat sporadisch voorkwam. Wat zenuwachtig liet hij Haruki's gezicht los en met een wat onbenullig lachje week hij zijn blik af. "Eh. You said you wanted kids with m-" Hij lachtte om zijn eigen zin en maakte deze dan ook niet af. "Nevermind, just nevermind. I'm stupid." Hij liet haruki los met een zenuwachtig lachje en bleef daar met zijn handen naast zijn lichaam staan, als een klein kind dat net op z'n donder had gehad.

Haruki genoot van elk woord dat uit Kira's mond kwam. Ze hing lichtjes tegen hem aan terwijl Kira haar uitgebreid vertelde wat hij van haar vond. Hoe mooi ze was, en hoe lief hij haar vond, wat hij van haar ogen vond. Een glimlach kroop omhoog. Alles wat uit Kira's mond kwam, was oprecht. Ze voelde zichzelf weer een stukje groeien als Kira haar vertelde dat hij haar mooi vond. Zachtjes omsloten zijn vingers haar kin waardoor ze min of meer gedwongen was in zijn ogen op te kijken. Hij vertelde verder over wat hij van haar vond, dat hij van haar was. Langzaam leunde hij dichterbij. Haruki deed hetzelfde. Haar ogen waren half gesloten. Maar net op het moment dat ze hem wilde kussen, liet Kira haar gezicht los en wendde zijn blik af. Wat beduusd keek Haruki hem aan. Was er iets? Kira begon een beetje ongemakkelijk te kijken en begon aarzelend aan een zin. ''Eh..'' Haruki leunde ietsjes naar achter om zijn zicht wat beter te kunnen bekijken. ''You said you wanted kids with m-" Maar hij maakte zijn zin niet af. In plaats daarvan begon hij wat zenuwachtig te lachen en wat te mompelen over dat ze maar moest vergeten wat hij had gezegd. Maar Haruki wist donders goed wat hij wilde gaan zeggen. ''Yes.'' Zei ze vastberaden terwijl ze zijn blik opzocht. Ze wachtte even voordat ze verder ging. ''...I still wanna have kids with you!!'' Nu was het Ruki die haar blik afwendde. ''I mean... if you want that too?''

Kira keek op in Haruki's blik met een klein glimlachje. "Ofcourse, i..." Kira's hart sloeg een slag over. Wat stond hij hier nu te bazelen? Hij moest het roer in handen nemen. Het was gewoon het idee. Dertien maanden. Dertien maanden geen intieme aanrakingen, behalve een kus. Daar werd hij gewoon zenuwachtig van. Voorzichtig reikte Kira met zijn vingers naar Haruki's gezicht. Hij zette een stap dichterbij en streek zijn vingertoppen terwijl hij haar verlangend bekeek langs haar hals naar haar kaaklijn, onder haar kin. "I'd love to..." Waren zijn woorden voordat hij een zachte kus op haar lippen drukte, even wachtte en toen zacht naar haar onderlip hapte terwijl zijn hart een slag over sloeg. Zo lang geleden, zijn hoofd sloeg nu al op hol...

Haruki glimlachte vertederend toen Kira zei dat hij wel degelijk kinderen met haar wilde. Ze kon het al voor zich zien: Kira, haar man, de vader van haar kinderen. In gedachte zag ze hoe hij speelde met een peuter. Of hoe hij met zijn arm om haar heengeslagen op de bank zat, terwijl ze samen tv keken nadat ze de kinderen op bed hadden gelegd. Voor een moment ging ze helemaal op in haar toekomst plannen. Het waren Kira's warmen handen op haar huid die haar weer naar de werkelijkheid bracht. Zonder iets te zeggen keek ze terug in zijn ogen. Gewoon kijken. Ze merkte hoe de afstand tussen hen weer korter werd en hoe hij zich langzaam naar voren boog. Dit keer hield Ruki zijn schouders beet, hopend dat hij zich niet zou bedenken of terugtrekken. Ogen werden gesloten en lippen raakte elkaar, zacht, aftastend. Tot Kira naar haar onderlip hapte. Een subtiele hint misschien? Haruki hapte terug, zachtjes. En nog een keer, en nog een keer. Vluchtig drukte ze nog een kus op zijn mond voordat ze zich terug trok. ''Kira?'' Ze klonk vrij serieus. Haar handen gleden van zijn schouders af. ''Close your eyes.'' Het bleef altijd gevaarlijk als iemand dat zei, maar hij moest haar vertrouwen. Hij zou geen spijt krijgen. Haruki wachtte even tot Kira deed wat ze haar vroeg en pakte toen voorzichtig zijn hand beet. ''Follow me..'' Langzaam begon ze de woonkamer uit te lopen, Kira achter zich aan. ''Watch your steps.'' Mompelde Ruki nog zacht. Ze gingen nog een deur door en stonden dan uiteindelijk in de slaapkamer. Het bed waarin ze vanochtend alleen was wakker geworden, had ze opgemaakt. Langzaam liet ze Kira's hand los. ''Just.. a few more seconds.'' Haruki keek naar beneden, naar haar handdoek. Ze begon de in elkaar gewikkelde stof van elkaar los te trekken en liet de handdoek van zich afglijden. Het lag nu als een los hoopje bij haar voeten. ''You told me you think I was pretty, right?'' Begon ze wat zenuwachtig. ''But.... oh, you can open you're eyes now...'' Haruki wachtte even tot Kira zijn ogen weer had geopend. Ze staarde enkel naar zijn borst. ''But do you still find me attractive?''

Kira liet zich begeleiden naar waar Haruki heenwilde, en k ikte op haar vraag. Toen ze stilstonden, opende hij langzaam zijn ogen en bekeek Haruki's naakte lichaam. Ze was prachtig. Kira schudde zijn hoofd lichtjes met een glimlach en stapte opnieuw naar Haruki toe, legde zijn handen om haar middel en streek ze voorzichtig naar haar heupen om enkel haar huid te tasten. Tijdens die aanraking had hij alleen maar in haar ogen gekeken. "More than perfect. You're..." Hij staakte zijn zin even. "Breathtaking." Er was haast een twinkeling te zien in zijn ogen, voorzichtig stapte hij naar voren totdat ze de bedrand raakte met haar knieholtes, liet haar zitten op de bedrand. Kira trok zijn shirt omhoog en wat te voorschijn kwam was een borst waarop de afgelopen dertien maanden heel wat littekens bij gekomen waren. Zelfpeiniging, maar ook roekeloos moorden. Tegenstribbelende slachtoffers, verwarring, allemaal verschillende redenen. Het litteken op zijn bovenborst dat tot zijn sleutelbeen liep viel het meest op. Hij voelde zich bekeken, wat aarzelend liet hij zijn vingertoppen er overheen gaan. "She told me I couldn't love someone with a heart like this." Kira slikte. "Then I killed her." Hij vertelde alsof het heel spannend was. "But she tried to stab me. Then I killed her more." Kira beet op zijn lip. "Because I love you. More than anyone." Kira knielde neer, voor Haruki, ze waren ongeveer op dezelfde hoogte, Kira iets hoger. Hij wrong zichzelf tussen haar benen in en kuste haar lippen. "More than possible."

Haruki had Kira alleen maar dromerig aangekeken toen hij zei dat ze adembenemend mooi was. Ze liet het toe dat Kira haar blote huid aanraakte. Alleen hij had toestemming. Hij en niemand anders. Ruki liet zich langzaam meevoeren naar achter tot ze bij de rand van het bed eindigde. Kira duwde haar zachtjes op het bed. Gehoorzaam ging ze zitten en keek Kira aan. Ze bekeek hoe hij zijn shirt over zijn hoofd trok en merkte al gauw de littekens op. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar Kira was haar voor. Hij vertelde een raar verhaal met een nogal bloederig einde. Maar Haruki's blik bleef rusten op de littekens. ''But..'' Ze liet haar hand voorzichtig over een litteken glijden. ''I think they're beautiful... Just like you are.'' Ze trok haar hand terug. Het maakte haar niks uit dat hij deze littekens met zich meedroeg. Ze hield van hem en van alles wat bij hem hoorde.

Haruki bekeek hoe Kira voor haar neer knielde. Het leek alsof hij een aanzoek ging doen, maar daarin was ze hem toch even voor geweest. Bij die gedachte greens Ruki kort. Kira boog zich naar haar toe, tussen haar benen, en kuste haar lippen. Haar hart maakte een klein sprongetje toen haar benen licht gespreid werden. Maar het was allemaal oké. Het was ten slotte Kira. ''Stay with me...'' Fluisterde ze zacht. ''The whole time.... onegai..'' Haar handen streelde zacht zijn bovenarmen die licht gespierd aanvoelde terwijl ze haar lippen al op die van hem had gedrukt. Voorzichtig na een paar keer naar zijn lippen te hebben gehapt, liet ze ook haar tong naar binnen glijden. Zacht trok ze hem verder naar zich toe, tot ze zijn warme bovenlichaam tegen zich aan voelde. ''....onegai.''

Kira kon alleen maar glimlachen door de zoete woorden van Haruki, wat bijna op een smeekbede leek. Kira beantwoordde de kus eerst, loom en nog net niet met een kop die in de fik stond kuste hij terug. Na enkele seconden staakte hij de zoen en keek haar dromerig, net zoals zij naar hem had gekeken, aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij knikte alleen maar met een glimlach. Wel eentje die hij meende. God, Haruki maakte hem zo gelukkig. Hij kon niet geloven dat hij haar ooit had achtergelaten. Er viel een stilte, toen kwam Kira er achter dat er actie moest worden ondernomen. Een zenuwachtig lachje verscheen en met wat onhandige bewegingen probeerde hij de knopen van zijn broek los te maken, wat hem na enige tijd lukte. De stof zakte naar beneden, De onopgemaakte dekens trok hij over hen heen nadat hij Haruki het bed op had geseind en boven haar was gaan hangen. "You're making me even more psycho." Mompelde hij in Haruki's nek, waar hij haar kuste. Zijn handen zochten teder over haar huid langs haar lichaam. Ze was warm, en haar huid voelde zo zacht aan. Wat onhandig trok Kira zijn boxer omlaag, Beide waren ze nu kwetsbaar. "H-haruki, I'm... Nervous. It's been so long." Wat schamend keek hij Haruki aan. Maar haar blik zei dat het goed was. Kira kuste haar, hapte naar haar lip, zocht haar tong op met de zijne en drukte, na haar benen iets uit elkaar te hebben geduwd zich voorzichtig tegen haar aan.

Haruki trok langzaam haar benen op bed en ging in het midden van het bed liggen, zoals Kira haar gebaarde. Haar handen lagen losjes naast haar lichaam. De laatste keer dat ze iets dergelijks hadden gedaan was in een afkickkliniek, en dat was ruim 2 jaar geleden. Bij die gedachte begonnen de zenuwen langzaam door haar lichaam te kruipen. Kira was inmiddels boven haar komen hangen en sloeg nu langzaam de dekens over hen heen. Het daglicht kwam nauwelijks door de stof heen. Zachtjes begon hij haar nek te kussen terwijl zijn handen zich een weg zochten over haar hele lichaam. Een lichte glimlach ontstond na wat hij zei. ''Kira.... Aishiteru..'' Fluisterde Haruki terwijl ze haar handen voorzichtig door zijn haren liet glijden. De afstand tussen hun gezichten werd iets groter. Ze keken elkaar aan. Een mengeling van liefde en verlangen. Maar toch voelde ze hoe Kira's handen lichtje trilde toen hij zijn boxer omlaag trok. ''H-Haruki..'' Begon hij. Zijn gezicht stond nerveus. En hij was ook nerveus, zei hij. ''...It's been so long.'' Zachtjes drukte Haruki haar vinger tegen zijn mond aan. ''Shh..'' Fluisterde ze. ''I know... But it's okay..'' Ze pakte Kira's hand beet en plaatste deze op haar borst. Nu zou hij kunnen voelen hoe erg haar hart tekeer ging onder de palm van zijn hand. ''I'm nervous too.'' De spanning tussen de twee was om te snijden. En het verlangen werd alleen maar groter. Tot Kira de barrière doorbrak en zijn lippen bijna gretig op de hare plantte. Ruki sloot haar ogen en ging met dezelfde passie op zijn aanbod in. Haar handen gleden in zijn nek terwijl ze loom werd gezoend. Kira's handen gleden steeds meer naar beneden maar stopte bij haar boven benen. Haruki voelde de spanning in haar lichaam groter worden, en vooral in haar onderbuik. Langzaam werden haar benen uit elkaar geduwd. Ze hield niet tegen. Maar hoe voorzichtig Kira zich ook tegen haar aandrukte, het branderige gevoel tussen haar bekken was hevig. Ze was het niet meer gewend en ze ontspande zich niet, merkte ze. Haruki hapte naar lucht terwijl ze haar nagels afzette in Kira's huid. Ze probeerde zich te ontspannen. ''I'm sorry..'' Verontschuldigde Ruki zich glimlachend, hoewel de tranen in haar ogen stonden. Ze liet haar hoofd rustig op het matras zakken terwijl ze zich volledig probeerde over te geven. ''Don't stop.'' Zei ze, voor het geval hij dacht dat hij haar aan het pijnigen was. Ze moest er gewoon even doorheen. Toen Kira zich na een aantal keer zich op een gematigd tempo zich tegen haar aandrukte voelde ze de pijn alweer langzaam wegtrekken. Haruki kwam ietsjes omhoog en reikte naar Kira's oor. Ze kuste het stukje huid vlak onder zijn oor. Ze moesten er van genieten, vond ze. Want elke keer met Kira was speciaal.

Kira staakte voor een moment alle bewegingen toen hij Haruki's tranen opmerkte. Totdat ze zei dat ze niet moest stoppen, en het wond hem zelfs op dat ze dat zei. Ze had zich daarvoor verontschuldigd maar was er niet op in gegaan, ze hoefde zich niet te verontschuldigen. Als het Haruki was die haar nagelafdrukken in zijn huid achterliet, was het oke. Voorzichtig duwde Kira zich iets meer tegen Haruki aan, dat gevoel in zijn onderbuik groeide steeds meer. Het was ook zo lang geleden dat Haruki en hijzelf zo dicht bij elkaar waren geweest. "Haruki.." Kira streek zijn neus langs haar oor, snoof de geur van haar haren op. "Aishiteru. Aishiteru." Bleef hij maar herhalen. En de gelukkige glimlach op zijn gezicht sprak boekdelen. Kira trok Haruki zacht tegen zich aan, wat onhandig kreeg hij het voor elkaar om te gaan zitten met Haruki in haar schoot. De dekens gleden van hen af en Kira keek omhoog, recht in Haruki's ogen terwijl hij zijn armen strelend om haar heen sloeg. Hij beet op zijn lip, de jongen kreeg het moeilijk. Maar hij was er nog niet. "If I'll... You know, We might... Get kids. Are you really sure?" Zei hij zachtjes tussen wat gehijg door. Ze moesten hier zeker goed over na denken, maar Kira had er geen bezwaren tegen om een klein hummeltje op te voeden...

Haruki sloot haar ogen toen Kira haar zachtjes fluisterde dat hij van haar hield. Haar handen lagen losjes naast haar hoofd. De pijn was inmiddels weggetrokken en had plaats gemaakt voor een aangenaam week gevoel in haar onderbuik. En hoe embarrassing ze het ook vond, het zachte gehijg kon ze niet inhouden. Langzaam werd ze overeind getrokken. Een koude rilling trok over haar rug heen toen de dekens van hen afgleden, maar Kira sloeg al gauw zijn warme armen om haar heen. Ze voelde zich bekeken. Het was dan ook Kira die haar recht in haar ogen aankeek. Zonder iets te zeggen keek ze terug. Alleen al door naar hem te kijken trok er weer een week gevoel door haar heen. Hij was knap en lief en lachte zo leuk. En z'n ogen waren bijna hypnotiserend. Toen Kira vroeg of ze zeker wist of ze dit wilde knikte ze enkel. Ze kroop dichter tegen Kira aan en steunde haar voorhoofd tegen zijn schouder aan. ''I'd love to.. But.. only with you.'' Haruki hief haar hoofd op en trok Kira zachtjes aan zijn schouders terwijl ze zichzelf weer naar achteren in het matras liet vallen. Wat afwachtend keek ze hem aan. Maar eigenlijk had ze geen geduld meer om te wachten. Zachtjes drukte ze zichzelf tegen Kira aan. Nu was het nog maar hopen of deze keer ook daadwerkelijk zou leiden tot een kind. Bij die gedachte begon Haruki wat verlegen te glimlachen. ''And else we have to try it again another time..''

Kira liet zich met Haruki voorover vallen en pakte haar zachtjes bij haar schouders beet, begroef zijn gezicht in haar hals. Hij wilde niet dat ze zijn gezicht zou zien als het dan eenmaal zou gebeuren, hij zou zich te ongemakkelijk voelen. Zijn handen streken omlaag, haar Haruki's heupen en deze greep hij stevig vast, maar toch nog voorzichtig. Na enkele keren zijn lichaam sloom tegen Haruki aangedrukt te hebben en hier en daar wat gehijg, Kantelde de jongen zijn heupen en drukte zichzelf dieper, waardoor hij zacht een kreun produceerde en zijn nagels nog net niet in Haruki's huid verdwenen. Hij voelde de spanning op zijn buik langzaam wegtrekken, Zijn greep werd wat losser en met een zware adem probeerde hij zich nog enigzins rustig te houden. Het was er uit, nu nog hopen dat het zou groeien tot een prachtkind.