Blow your worries away

Het was weer eens zo'n dag waarop Gelnn niets anders deed als in zjn bed liggen. Ze waren nu nog geen paar dagen weg, en nu al voelde hij zih kut. Hij had weer zo'n dipj waar niemand hem uitkon halen. Jammer, dat hij dat niet toeliet. Dat hij niet open stond voor hulp op deze momenten. Brooke was al een paar keer aan de deur geweest om te vragen of hij wilde praten, maar elke keer had hij haar weggestuurd en zich weer onder de dekens verscholen. Hij was zelfs niet op Angelo's voorstel in gegaan, of hij zin had om even leker te voetballen. Dan was er echt iets mis...
Basta. HIj had er genoeg van. Geen zin meer om dood in bed te liggen. Even zat hij bedenkelijk op zijn bedrand nadat hij zijn voeten op de grond neer had gezet. Een diepe zucht verliet zijn mond toen hij voor zich uit zat te staren. Even keek hij naar zijn handen. Ze trilde. Nu begreep hij het.. fuck.. Afkickverschijnselen...

Direct schoot Glenn omhoog. Als hij NU niets binnen zou krijgen zou hij iets slopen. Of iemand. Of allebei. Hj trok een sporttas onder zijn bed vandaan waar hij vluchtig in begon te zoeken. Trok een vakje open, vond niks, en besefte dat het in de dubbele bodem zat, waar hij een gat in had geknipt. Behendi viste hij het zakje met het groene goedje erin uit de tas en propte het onder de band van zijn riem. Niemand die het zou zien.
Na ook de vloedjes te hebbe gevonden en gecheckt had of hij vuur bij zich had, verdween Glenn naar de veranda waar hij zich zuchtend in de stoel liet zakken die er op stond om vervolgens met trillende handen een perfect gerold jointje klaar te maken. Een grjnsje verscheen op zijn gezicht. HIj was het nog steeds niet verleerd. Hij stopte het zakje terug waar hij het vandaan had gehaald, schoof de lange vloe terug in zijn sok en keek even oplettend naar binnen of er niemand was. Hij voelde zich net een junk...

Maar god wat voelde het heerlijk om die smaak, dat gevoel weer eens mee te maken. Glenn liet zich kalm achterover in de stoel zakken en sloot zijn ogen, blies de rook uit. Al snel voelde hij het tot zich komen. Een zweverig, maar tegelijkertijd zwaar gevoel dat hem wel beviel. Alles was even mooi.
Glenn nam nog een paar haaltjes, piekte hem snel weg en schoot omhoog toen hij de deur open hoorde gaan. Zijn hart sloeg een slag over toen hij zag wie het was en de schrik voelde 3 keer zo hard door de join die hij had opgestoken. Nog effe en hij was dood, tenminste, zo voelde het.

''Ik begin me een beetje zorgen te maken over Glenn..'' Brooke zuchte zacht terwijl ze haar boek liet zakken. Wat pijnzend keek ze voor zich uit. Hij lag nu al zo lang op bed en wilde helemaal niks. Hij zei niet eens wat er met hem aan de hand was. Misschien was hij ziek. ''Doe nou maar niet. Die jongen red zich wel.'' Zei Scarlett wat norsig. Haar blik was strak gericht op Amber. Ze hield haar nu al een paar dagen in de gaten. Ze wist niet waarom, maar op de een of andere manier had Scarlett een sterke afkeer voor haar. Eigenlijk wist ze wel waarom: ze plakte te veel aan Ange. En het irriteerde haar mateloos. De enige persoon waar ze op dit moment nog een sterkere afkeer had was Ange zelf. Puur om het feit dat hij schaamteloos van al deze aandacht leek te genieten. Brooke had de bijna vervloekende blik van Scarlett opgemerkt en keek van Amber naar Scarlett. ''Waarom haat je haar zo?'' Vroeg Brooke nu zacht. Scarlett week haar blik niet af. ''Ik haat haar niet.'' Zei ze simpel. ''Ik heb een sterke afkeer voor mensen die inpikken.'' Brooke liet Scarletts woorden nog eens goed door haar hoofd galmen. ''Inpikken?'' Vroeg ze met een klein veelbetekend glimlachje. Iets in Scarletts gezicht leek te vertrekken en haar blik week uiteindelijk af van Amber. Brooke draaide zich een slagje richting Scarlett. ''Maar... je hebt toch geen relatie?'' Scarlett zweeg. Ze had ook geen relatie. Ze deed ook niet aan relaties. Ze wist ook niet zo goed waarom ze zich zo kwaad maakte als Amber, of Lorie, ook maar in de buurt stond van Ange. Het was gewoon irritant en klef. Brooke klapte haar boek dicht en legde deze naast zich op de bank. ''Vind je-..... Ange leuk?'' Fluisterde Brooke terwijl ze zich wat dichterbij Scarlett boog. Weer zei Scarlett niets. Ze stond op, zonder Brooke ook maar verder aan te kijken. ''This is stupid.'' Zei ze monotoon alsof het hele gesprek nergens op sloeg. Vlug pakte Brooke Scarlett bij haar mauw beet. ''Dat moet je hem gaan vertellen, Scar!'' Zei Brooke zacht maar opgewekt. Op haar gezicht stond een glimlach. Ze had Scarlett nog nooit zo gezien en ze gunde het haar ook zo erg. Langzaam draaide Scarlett haar hoofd opzij om Brooke aan te kijken. ''En ga jij je eigen advies ook opvolgen?'' Brooke staarde Scarlett voor een paar seconde aan. Langzaam lieten haar vingers de mauw los waarna Scarlett weg liep. Haar eigen advies op volgen.....Glenn.......

''Glenn?'' Brooke klopte op de deur. Geen antwoord. Nog een keer klopte ze op de deur. ''Glenn? Kan ik binnen komen?'' Weer geen antwoord. Brooke twijfelde even. Ze wilde niet zomaar iemands kamer 'binnendringen' maar ze moest hem even zien. Een hand werd op de klink gelegd en langzaam ging de deur open. Brooke keek de kamer rond. Zijn bed was leeg. Misschien was hij even naar de wc? Bijna stiekem liep ze verder de kamer in. Glenns kamer.....en natuurlijk ook die van Ange, gedeeltelijk. Brooke's blik gleed naar een kussen die boven aan een verfrommelde deken lag. Glenns kussen. Voor een kort moment kreeg ze een impuls om zich bovenop het bed te laten vallen en haar hoofd te verbergen in zijn kussen. Het bed zou vast warm zijn door zijn lichaam. Wat ongemakkelijk van deze gedachtes begon ze gedachteloos aan haar lip te plukken. Vanuit haar ooghoeken zag ze iets bewegen. Het was een schaduw vanachter het dichtgetrokken gordijn. Brooke liep naar het gordijn toe. Haar hand pakte de stof beet en trok het een stukje open. Ze zag iemand zitten op de veranda, met zijn rug naar haar toe. Brooke's gezicht klaarde ongemerkt op. Het was Glenn.

''Daar ben je..'' Zei ze terwijl ze naar buiten stapte en de deur achter zich sloot. Glenn leek te schrikken en draaide zich nogal abrupt om. Zijn gezicht stond gespannen. Maar dat was niet het enige. Brooke's blik gleed al snel naar zijn ogen die nogal raar stonden, vermoeid. ''Gaat alles wel goed?'' Vroeg ze wantrouwig. Langzaam liep Brooke verder de veranda op. Er klopte iets niet, haar intuitie zei het haar. Glenn leek erg gespannen en er hing een vreemde geur. Brooke snoof kort de lucht op. Direct ging haar een belletje rinkelen, haar gezicht vertrok van wantrouwig naar ongeloof. ''Heb je-....'' Brooke zette een stapje naar voren. ''Glenn?!'' Haar armen vouwde zich over elkaar. Als het werkelijk was wat ze dacht dat het was, dan was het goed mis. Was dit haar schuld? Was het omdat ze neigde terug te vallen in haar slechte eetpatroon dat Glenn nu ook terug viel naar zijn slechte gewoontes? Of was het iets anders? Was er iets met hem aan de hand, iets ergs? Brooke's mond hing open. Ze wilde iets zeggen maar kon de woorden niet vinden. Ze kon hem enkel aanstaren.

Glenn beet kort op zijn lip maar week zijn hoofd toen af met een glimlachje. "Nah. Maak je geen zorgen. Ik heb gewoon slecht geslapen. Vandaar dat ik de hele dag al op m'n bed lig." Verzon hij snel. Wonderbaalrijk goed, de smoesjes die hij kon verzinnen als hij iets had gerookt. Zijn blik stond overtuigd van zichzelf. Met een ietwat trieste blik keek hij weer weg. HIj haatte 't om te liegen, en vooral tegen Brooke. Maar op dit moment leek het gewoon alsof hem iets dwars zat. "Er is niets. Ik kom er zo aan." Zei Glenn alsof hij Brooke's gedachte kon lezen, en zuchtte een korte adem uit waarna hij wat langzaam opstond uit de stoel. Voor een moment staarde de jongen het bos in. Sure. Er was niets. Dat kon je de kat wijsmaken.

Brooke hoorde de woorden van Glenn aan. Maar ze geloofde het niet. Deze geur herkende ze maar al te goed. Glenn had deze geur lange tijd met zich meegedragen, vroeger. Wat moeizaam slikte ze. Ze moest het zeggen. ''Glenn..'' Begon ze. Ze keek hem recht in zijn ogen aan. Wonder boven wonder had ze er geen moeite mee dit keer. Als het over iets serieus ging zoals dit, dan moest het wel. ''Are you doing drugs again?''

Glenn keek met een betrapt gezicht op. Het was moeilijk om recht in Brooke's gezicht te liegen. Een zure vlaag kwam eerst omhoog in zijn maag voordat hij zijn hand vluchtig voor zijn mond hield om het tegen te houden. Shit... Hij had natuurlijk nog niet gegeten. Glenn slikte het weg, keek Brooke wat moeilijk aan en week al snel zijn blik weer af. "Ik.. Voel me niet zo lekker." Zei hij, gedeeltelijk om de vraag te ontwijken en gedeeltelijk omdat het ook gewoon zo was. Hij voelde een enorme misselijkheid opkomen en Glenn boog voorover om druk op zijn maag te zetten, zodat het misschien weg zou gaan. Maar daarintegen werd hij er alleen maar duizelig van omdat hij voorover boog en de jongen kokhalsde opnieuw. Hij had niets gegeten, dus hij zou niet kunnen overgeven. Hoe in hemelsnaam zou hij dan van dat misselijke gevoel af kunnen komen?
Glenn was ietwat bij gekomen, leek, maar hij keek Brooke aan met een lijkwit, bijna groen gezicht aan. "Ik voel me echt niet goed." Perste hij er uit. Hij keek bijna zielig en je zou zo medelijden met 'm krijgen als je niet wist wat 'ie geflikt had. Maar helaas vermoedde Brooke dat al. Onhandig maakte Glenn een poging om op te staan, waarna de duizeling ook al toesloeg en de jongen besefte langzaam dat een sterke blow draaien niet zo'n handig idee was geweest, hij was overmoedig geweest. Als een lichaam waar geen botten in zaten zakte hij op de grond in elkaar en bleef roerloos liggen, hij was echt de weg kwijt en een gesprek met 'm aangaan zou moeilijk zijn. Waar ging dit heen met Glenn?

Glenn wende zijn blik al gauw af nadat Brooke hem de vraag had gesteld. ''Glenn?!'' Vroeg ze bijna streng. Haar blik week niet af van zijn gezicht. Ze nam hem volledig in zich op. Bezorgd en ergens nog steeds wel ongelovig. ''Ik.. voel me niet zo lekker.'' Was zijn antwoord geweest. Vlug stapte Brooke op Glenn af. Het boek dat ze daarnet nog in een van haar handen had liet ze prompt vallen. Haar handen grepen zijn schouders beet, als een soort strenge moeder die haar kind ondervroeg. Haar blik keek hem strak aan. ''Glenn, I'm asking you a question..'' Ze hoopte zo dat het niet zo was. Maar nu ze nog dichterbij hem stond, bijna tegen hem aan, kon ze zijn gezicht nog beter bekijken. Hij zag zelfs wit. ''Are you doing drugs again, yes or no?!'' Een korte stilte die door Glenn verbroken werd waarna hij ineend dook. ''Ik voel me echt niet goed.'' Na wat gewankel liet Glenn zich door zijn benen zakken. Brooke schrok. Nog voor ze iets kon zeggen klonk er een doffe klap. Glenn lag wat ongelukkig op de grond, doodstil. Nu was het Brooke die zich door haar benen liet zakken. ''Glenn....'' Ze begon hem op zijn rug neer te leggen. ''Glenn wat is er met je? Zeg iets...''

Glenn hief zijn hand op als gebaar dat ze even moest wachten. Er kwam dan ook nog een vage 'wacht, wacht.' uit zijn mond, waarna hij nog even bewegensloos bleef liggen en langzaam omhoog kwam. Hij wreef in zijn gezicht en een stomme glimlach waarvan hij zelf nieteens wist waarom hij op zijn gezicht stond, stond op zijn gezicht. Maar die verdween al snel toen Brooke naar het drugsgebruik vroeg. Hij kon echt niet helder nadenken, maar hij wist dat als hij nu zou liegen tegen haar dat hij heel veel zou verkloten. Een vriendschap, enzovoorts.
"Eh.. Ja.. Maar al heel lang niet meer. Eh.. Vandaag stak ik er een op." Gaf hij dan uiteindelijk toch eerlijk toe en liet een zucht ontsnappen. "Ik moet op bed." Brabbelde Glenn waarna hij zich weer voorover liet zakken.

''Wacht, wacht..'' Brooke week haar ogen niet van Glenn af. Het scheelde niet veel of ze zou een ambulance hebben gebeld. Hij zakte ineens in elkaar, zomaar. Langzaam kwam hij een stukje omhoog. Brooke bleef zitten waar ze zat. De afstand tussen hun was nu bijna overbrugd. ''Glenn..'' Begon ze nu zachtjes. Ze keek nu eerder bezorgd dan in shock. ''Doe je....'' Een korte zucht. Brooke schoof een klein stukje naar achter. ''Je weet wel..'' Ze plukte wat aan haar broek. ''Drugs..enzo.'' Ze keek Glenn afwachtend aan. Ze hoopte zo vurig van niet. Dat ze het mis had en dat ze zich weer te veel dingen in haar hoofd haalde. Maar Glenn's blik sprak boekdelen. ''Eh...ja.. Maar al heel lang niet meer. Eh.. vandaag stak ik er een op.'' ''GLENN!!'' En ja hoor, dan toch weer die shock. Brooke krabbelde overeind. ''Maar... je had beloofd te stoppen. Je was toch wel gestopt?? Je weet wat er de vorige keer gebeurde.. Ik wil niet weer dat je-.... Je moet ermee kappen!!'' Ratelde ze maar door. Het beeld van de drugsverslaafde Glenn spookte nog vers in haar hoofd rond. Ze had hem kappot zien gaan. Ze zou het nooit meer vergeten. Een hopeloze zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze denkend aan haar hoofd krabte. Het bleef even stil. Ze kon hem niets verbieden, dat wist ze ook wel. Maar ze hoopte zo dat hij naar haar zou luisteren. Ookal was het maar voor één keer in zijn hele leven. Brooke ging weer op haar knieën zitten, naast Glenn, en keek hem aan. Zonder verder iets te zeggen pakte ze met beide handen zijn linkerhand vast. Ze omsloot het. ''Alsjeblieft,'' Zei ze zachtjes. ''Stop ermee.. gelijk.'' Haar greep om zijn hand werd wat losser. ''Ik wil je niet nog een keer zo zien..''