Next Generation

"Jayson! Kom je nest uit, het is kwart over een!" Klonk het door de kamers van het appartement waar een familie een rustig leventje leidde. Het was de familie Stonewell, een familie met een hectisch verleden maar ze waren gelukkig. Meer dan gelukkig, getrouwd, één zoon, en natuurlijk was er wel eens ruzie, maar dat betekende dat het alleen maar een gezonde relatie was. Ryan, de vader van de jongen die werd geroepen, liep sloffend door de gang, langzaam richting de kamer van de puber die nog op zijn nest lag te meuren. Hij hoefde alleen maar op de deur te kloppen om Jayson te laten weten dat hij als de ziekte zijn bed uit moest komen, want Ryan zou een emmer water over z'n hoofd leeggooien. De deur ging langzaam open en een jonge tiener, die erg op zijn vader leek kwam met een slaperig hoofd en warrig kapsel te voorschijn.
"Wat." Antwoordde de jongen brutaal en keek zijn vader schaamteloos aan. Met een opgetrokken wenkbrouw stond Ryan tegenover hem. "Wat? Je weet dat we over 2 uur bij je opa en oma moeten zijn, en je moet je nog aankleden, douchen, eten, dus schiet op. Moet ik je onder de douche trappen?"Jayson begon breed uit te grijnzen. "Dat doe je toch niet." Antwoordde hij, RYan kreeg hem door. "Opdonder. Ga douchen." Hij gaf zijn zoon een wilde aai door zijn haren, kreeg een zachte stomp in zijn zij terug, en schopte Jayson nog na (Zonder hem te raken) voordat hij weg kon glippen de badkamer in.
Ryan kwam weer met datzelfde sloffende pasje terug de slaapkamer in en liet zich zakken op het bed, keek opzij naar CHriss, de keuken in, hoe zij al druk bezig was om lunch klaar te maken. Ryan was vandaag al vroeg op geweest, hij was zenuwachtig. ZIjn ouders had hij letterlijk al meer als 50 jaar niet gezien en het werd eens tijd dat hij zijn gezicht zou tonen. Voor het laatst dat hij bij zijn ouders was geweest was hij alleen, zonder vrouw, zonder kind. Hij hoopte alleen dat zijn ouders trots op hem zouden zijn. En niet net als vorige keer hem met een rotgevoel wegstuurde.
"Chriss..." Ryan stond op en liep het keukenblok rond, vestigde zijn armen rond haar middel en zuchtte diep na zijn hoofd op haar schouder te hebben gelegd. Het zat hem duidelijk dwars, die zenuwen. "Ik ben best bang at ze je afwijzen." Ryan liet Chriss los. "Er is niets mis met je, dat weet je, dat ik dat vind. Maar mijn ouders- ze zijn nogal... Kieskeurig, hoe je het ook wilt noemen." Ryan jatte een croissant van de broodplank en scheurde er een stuk af waarna hij dat in zijn mond deed en bedenkeljk begon te kauwen. "En ik weet niet of ik wel de weg weet." Zei hij er nu wat lacherig achteraan. Maar dat zei hij alleen maar om zijn eerste zorg te verdoezelen. En als Chriss hem goed kende, wist zij dat ook dat Ryan er heel goed in was om dingen minder erg te maken dan dat ze eigenlijk waren.

Chriss greens alleen maar toen ze de gebruikelijke strijd tussen vader en zoon hoorde. Het zou zelfs vreemd geweest zijn als die er niet zou zijn. Pubers konden nu eenmaal dwars liggen en ouders vonden het heerlijk om de echte verantwoordelijke volwassene uit te hangen. Maar Chriss wist dat ze het beide goed bedoelde... uiteindelijk dan. Ze schrok op uit haar gedachte toen er zich twee armen om haar heen vouwde. Ryan. Voor een moment stopte ze met het smeren van de boterham die voor haar lag en luisterde naar Ryans woorden. "Ik ben best bang dat ze je afwijzen." Chriss legde het mes neer, klaar om een feedback te geven, maar Ryan was nog niet uitgesproken. "Er is niets mis met je, dat weet je, dat ik dat vind. Maar mijn ouders- ze zijn nogal... Kieskeurig, hoe je het ook wilt noemen." Nu was Chriss degene die Ryan beetpakte. Lichtjes schudde ze hem door elkaar, beide handen op zijn schouders. ''Ryan, ik ben getrouwd met jou, niet met je ouders. Vat het niet verkeerd op, maar het kan me niet schelen wat mensen van me vinden. Het zou fijn zijn als ze me mogen en accepteren in je familie.... maar.... zo niet dan verandert er niks.'' Haar handen gleden langzaam naar beneden, over zijn schouders heen. Ze pakte beide kanten van zijn nette jasje beet en begon deze langzaam glad te strijken. ''I still love you...'' Chriss keek op in Ryans ogen en leunde langzaam in voor een kus. Sommige dingen zouden nooit veranderen.

Ergens anders in hetzelfde plaatsje maakte een ander gezin zich ook klaar om te vertrekken. ''Maaaam.... Mam??'' Met een licht gebonk bij elke tree kwam er iemand de trap af gestommeld. ''Mam, heb je m'n nieuwe blouse gezien?? Je weet wel, die witte.'' Geen antwoord. Kyori liep verder de woonkamer in, maar het was doodstil. Ze draaide zich om en liep dezelfde trap op naar boven. ''Maaaaam?'' De slaapkamer deur van haar ouders werd opengetrokken. Direct had Kyori spijt van deze actie. Haar vader en moeder lagen op het bed, tegen elkaar aangeplakt als een klef verliefd stelletje. Kyori trok een gezicht. ''Moet dit..'' Zei ze licht beschamend terwijl ze haar blik afwendde. Haruki maakte zich met een licht grijnsje los van Kira en stond op van het bed. ''Heb je liever dat we ruzie maken dan?'' Vroeg ze plagend. ''Wat is er, lieverd?" Kyori zuchtte. Ze zou het waarschijnlijk nooit begrijpen. ''Ik ben m'n blouse kwijt. Die witte. En we gaan over 2 uur weg. Hebben jullie al gegeten?'' Kyori wilde alweer de trap af naar beneden lopen maar haar moeder hield haar tegen. ''Je witte blouse hangt over het wasrek, weet je nog? God, je bent af en toe net je vader. Ik strijk 'm dalijk wel even voor je. En nee, nog niet gegeten. Dek de tafel maar alvast.'' Met een klein goedkeurend knikje liep Kyori weer verder naar beneden om haar taak zoals gevraagd uit te voeren. Licht zuchtend kwam Haruki terug de slaapkamer in. ''Als d'r hoofd niet vastzat...'' Ploffend liet ze zich weer zakken op het bed. Haar hand gleed naar Kira's gezicht. ''Je moet je scheren.'' Zei ze droogjes na over zijn wang gestreken te hebben. ''En douchen. En ik trouwens ook.''

Ryan schudde met een lichte girjns zijn hoofd ietsjes toen CHriss zei dat het haar echt niets kon schelen wat anderen van haar dachten. Ryan beantwoordde de kus, waarna hij in zijn ooghoeken iets zag bewegen. Het was Jayson, DIe met opgetrokken wenkbrouw in de deuropening stond toe te kijken hoe die twee in zijn ogen elkaar af stonden te lebberen. "Gatver, Pa. Get a room." Ryan wees op zijn zoon. "Kom niet bij me terug als jij later een vriendinnetje hebt." Jayson hief zijn hoofd op met diezelfde bekende grijns van Ryan. "Wil je wedden? 10 euro. 10 euro dat ik in deze vakantie nog geen vriendinnetje heb." Ryan liet Chriss langzaam los na haar nog een veelbetekende blik toe te hebben geworpen en sloeg zijn armen over elkaar. "10 euro op dat jij aan het einde van de vakantie een vriendinnetje hebt." Ryan hief zijn vinger op, om Jayson te sussen. "20 euro." Jayson begon scheef te grijnzen. "Deal." Hij gaf z'n vader een handshake, en keek toen Chriss aan. Na een ondeugende kwajongenslach verdween hij zijn kamer weer in.

"Hey, ze lijkt meer op jou hoor." Kaatste Kira met een grijnsje terug. Hij keek zijn dochter na en een lieve lach verscheen op zijn gezicht. Het was even stil voordat Kira begon te spreken. "Ze word al weer 18 dit jaar...." Zuchtte hij zacht. Hij keek Haruki aan en ging even door haar haren. "En dan te bedenken dat ik rond die leeftijd verliefd werd op je." Hij lachtte breed, kustte Haruki zacht op haar lippen en stapte toen langzaam uit bed nadat hij had gehoord dat hij zich moest scheren. "Samen douchen gaat denk ik niet... We hebben niet zo lang. Als we terug zijn heb ik nog wat van je te goed." Zei Kira met een ondeugend lachje.

Het huis was bomvol. Of nouja, huis... je kon het beter een kasteel noemen. Haast spookachtig. Vele vreemde en oude gezichten. Bleek, stuk voor stuk. Maar beschaafd. Of althans, dat moest het voorstellen. Moeilijke namen, grave en gravinnen, familie, maar nog steeds vreemd. Een klein duwtje tegen haar schouder schudde haar weer naar de werkelijkheid. ''Kyori, heb je je al voorgesteld aan je overgrootvader? Hij staat daar. Daar..'' Kyori schudde haar hoofd en liep zoals gevraagd af op de bleke man met zwart haar. Hij leek ergens wel op haar vader. Beleefd stak ze haar hand uit en en stelde zichzelf voor. Beleefd blijven, vriendelijk glimlachen en interesse tonen. Precies zoals ze geleerd had. Na een heel gesprek over verschillende opleidingen, familietrekjes en auto's, kwam haar vader bij haar staan en raakte in gesprek met de man in kwestie. Godzijdank, verlost. Kyori hield niet zo van dit soort chaotische en drukke situaties. En dan te bedenken dat ze een week lang hier moest verblijven. Ze kende niemand hier. Had ze niet een ver aangetrouwd achter bet overgroot nichtje of zo iets, van haar leeftijd? Kyori liet zich langzaam zakken in een grote bekleedde stoel van de enorme woonkamer. Het leek wel een balzaal, met kroonluchter en al. Plots ging de bel. Blijkbaar waren de ruim 30 mensen in de kamer nog niet alle familieleden. Fijn...
''....en je geeft gewoon iedereen een hand, ja? En waag het niet om de hele tijd op dat ding te zitten, Jayson. Wees nou eens een keer sociaal..'' Met een veelbetekend gebaar wees Chriss op de hightech smartphone in Jaysons handen. ''Dalijk moet ik 'm nog van je losbranden..''

"Ja mam.. Jaha..." Jayson kreeg een waarschuwende blik van Ryan toegeworpen, waarna hij zuchtte en met tegenzin zijn telefoon in zijn broekzak stopte. Ryan keek even naar Chriss, hij was merkbaar zenuwachtig. 50 jaar geen contact gehad met zijn ouders en nu was het zo ver. Hij zou zijn ouders zien, en zijn ouders zou hem opnieuw accepteren. Tenminste, dat hoopte hij.
"Chriss, ik ben zo terug. Mijn vader staat daar en ik moe-" RYan viel in een keer stil en alsof hij nog niet bleker weg kon trekken. Zijn focus stond strak gericht op een man met zwart haar, die een meisje bij zich had met vuurrood haar. Haruki... Gódverdomme. Wat deden hún in godsnaam hier en- nee... Ze konden toch geen... Familie zijn? Nee! Absoluut niet. Hij werd door Jayson uit zijn gedachten getrokken. "Pa... What's wrong with you, je kijkt alsof je een lijk ziet. O nee, grapje, dat zijn we al." Jayson kreeg een tik op zijn achterhoofd vanwege zijn ongepaste opmerking en Ryan keek nog eens goed de ruimte door. aan de andere kant van de hal was een enorme deur, maar hij moest lángs Kira en Haruki wilde hij daar kunnen komen. "Chriss... Zie je die gozer daar? Zeg niets tegen 'm." FLuisterde hij zacht, gaf Jayson een duwtje en liep strak langs Kira heen.
Maar Kira liet zich overhoop halen door een vlaag agressie, stapte plots uit het gesprek en greep Ryan bij zijn kraag. Ryan keek hem enkel alleen aan, hij zou zijn zwakke kanten niet laten zien. In een flits keek hij even naar Haruki. Toen weer terug, recht in de ogen van Kira. "Nagakami, je zet jezelf voor schut." Was enkel wat Ryan zei voordat Kira hem rustig losliet met een gezicht van afschuw. Ze moesten het laten. Ryan liep expres tegen Kira's schouder aan terwijl hij langs hem heen liep, Kira kokend achterlatend.
"Hey! Mam! Ik ken haar! Ze zit bij mij op school." En weg was hij. Vluchtend van alle saaiheid en op weg naar de bekende. Hij kende haar niet, Maar sociaal was Jayson wel en daarbij verveelde hij zich hier dood. DUs een praatje kon geen kwaad, toch?
"Jij bent toch niet net zo suf als de rest, hoop ik." Zei Jayson met zijn hand achter zijn hoofd en een willekeurig glimlachje. Ja, hij was echt wel een charmeur en daar schaamde hij zich niet voor. Hij wilde deze vakantie misschien nog een keer gaan drinken, en dan moest je contacten onderhouden, toch?

Haruki was inmiddels in een gesprek verzeild met een man waar Kira mee stond te praten. Veel van het gesprek tussen de twee volgde ze niet, maar ze probeerde er bij te blijven, puur voor de vorm. Maar het leek allemaal mis te gaan toen Kira een wilde beweging maakte en naar iemand's kraag greep. Uit een schrikreactie greep Haruki Kira stevig bij z'n mouw. Nu pas keek ze zijn 'slachtoffer' aan. Direct liet ze Kira's mouw los, uit een soort reflex. Daar, op nog geen meter afstand, stond Ryan. Ryan, haar oude vlam, zo kon je het wel noemen. Het was alsof alles in één keer terug naar binnen vloeide, de gevoelens. Ze wist niet wat ze moest doen, ze staarde hem enkel aan. Ze ontdekte achter hem een jonge vrouw. Knap, hazelnoot bruin haar. Chriss. Zelfs haar gezicht was ze nog niet vergeten. Hoe erg ze haar gehaat had. Een wat kleinere jongen liep net van de twee vandaan. Haruki volgde de jongen met haar blik. Hij had Ryans ogen. Hoe graag ze vroeger wel niet in Chriss' schoenen had willen staan. En nu was zij degene die zijn kind had. Het gevoel dat ze jaren geleden ergens had weggestopt, heel diep, kwam nu weer terug. Jaloezie. Chriss en zij wisselde blikken, die van Haruki duidelijk feller dan die van Chriss.

Chriss had zich bewust niet bemoeid met het kleine 'vergrijp' van Kira naar Ryan toe. Ryan was sterk genoeg om zich staande te houden. En als het echt uit de hand liep, zou ze hem altijd bij staan. Maar zo te zien was dat niet meer nodig. Wat hardhandig werd Ryan los gelaten en ze liepen verder. Chriss kwam direct dicht naast Ryan lopen. ''Wat was dat?? Wie is die gast?'' Chriss herkende Haruki nog van vroeger, maar de man van daarnet was compleet nieuw voor haar.

Ruki was nog lichtelijk aangeslagen van de plotselinge overvalling. Ze wendde zich wat afwezig tot Kira. ''Ik ga even-......'' Ze opende haar mond opnieuw om haar zin af te maken maar was de woorden kwijt. Ze draaide zich om. ''Ik ben zo terug.'' Zei ze terwijl ze richting de wc liep. Onderweg zag ze dat Ryan's zoon bij haar dochter was komen zitten. Ze waren in gesprek, leek. Vluchtig nam ze de jongen in zich op. Haar dochter zou niet dezelfde fout als haar maken, daar zou ze persoonlijk voor waken. Ze zou Stonewell dit keer een stap voor zijn. Ze zou haar dochter een gebroken hart besparen.

"Jij bent toch niet net zo suf als de rest, hoop ik." Kyori keek op, uit gedachte verschrokken. Voor haar stond een jongen, ongeveer van haar leeftijd, schatte ze. Had hij het tegen haar?? ''E-Eh.. ik?'' Vroeg Kyori wat onzeker terwijl ze op zichzelf wees. Voor de zekerheid keek ze nog opzij, om te kijken of er inmiddels niemand naast haar was komen zitten, maar ze waren alleen. ''Ik denk het niet....'' Mompelde ze, wat ongemakkelijk om zich heen kijkend. Oh, wat haatte ze dit. ''Maar ehm, kennen wij elkaar?'' Ze wist niet zeker of ze hem ook al een hand had gegeven. Blijkbaar was hij ook familie.

Ryan wreef even over zijn hood. "Het is een oude bekende." Maar daar kon Chriss zichtbaar niet zo veel mee. "Laten we zeggen dat we het ergens oneens over waren." Mompelde hij zacht, keek niet meer om naar zijn zoon. Die was inmiddels 17 en redde zichzelf wel.
De ene confrontatie na de andere. Hij hoopte alleen maar één ding: Dat zijn ouders zich in ieder geval niet hoefde te schamen voor Ryan zelf. En al helemaal niet voor zijn familie.

Tegen de muur aan in een grote zaal stond een jongen met hetzelfde witblonde haar als Ryan. zijn ogen zochten de ruimte gevaarlijk door en af en toe knikte hij een ver familielid toe die voorbij passeerde. Ryan zag hem niet. Gelukkig. Want een confrontatie kon nog eens flink uit de hand lopen. Die twee waren als water en vuur. Wat Ryan niet wist was dat hij er uberhaupt was. In zijn wereld was hij dood. Door hem.

Ryan leidde zichzelf en Chriss naar een tafel waar twee beeldschone mensen aan zaten. De vrouw had een enorme bos haar op haar hoofd, mooie, perfecte krullen die tot over haar schouders vielen. De man had zijn haar deftig naar achteren gestreken maar er stak nog een plukje voor zijn gezicht. Ryan ademde diep in voordat hij aan zijn zin begon, naar de blijkbaar belangrijke mensen. Uiteindelijk hoefde Ryan niets meer te zeggen, want de man draaide zich al naar de twee toe. "Ryan! Zoon!" Een warme lach verscheen op de man zijn gezicht. Het was nog net niet charmant, en hij leek veel op de verleidelijke lach van Ryan zelf. "50 jaar en nog geen steek veranderd." De vrouw keek op met die zin. Ze had precies de ogen van haar zoon en ze gleden over Chriss heen met een vriendelijke lach. Al die zenuwen waren voor niets geweest, bedacht Ryan zich. "Ryan, ben je gelukkig met haar?" Vroeg de man direct, Ryan knikte hevig als een klein kind. "Ja. Ik wilde je voorstellen aan mijn-" "Familie." Maakte de man zijn zin af, hij had blijkbaar het gedachtenlezen meer onder controle dan Ryan. Goh, van wie zou hij het hebben... "Ja. Mijn zoon loopt hier ook rond, maar op dit moment is hij het huis aan het verkennen." Er ontstond opnieuw een warme lach op het gezicht van de vrouw. "Een kind, Ryan, je bent volwassen. Toen je hier weg ging was je zo roekeloos." Haar blik gleed naar de ring die om CHriss' ringvinger zat. "Je bent echt volwassen geworden." Ryan ging er van gloeien. Even draaide hij zich naar Chriss. En uit zijn gezichtsuitdrukking was t elezen dat hij dolgelukkig was dat hij zijn familie weer compleet had....

"Chriss. Ik ga even-" In zijn ooghoeken zag hij bekend wit haar. Hij focuste zich er niet langer op. Maar toch was het vreemd. Ryan was de enige albino in de familie. Toch..? Direct moest hij aan Dylan denken. Nee. Die was dood.
"Ik denk niet dat het plaatje compleet is." Achter Ryan stond als het ware een duplicaat. Zijn ogen stonden iets dichter bij elkaar en de jongen had wat slordiger haar, maar verder waren ze als twee druppels. Ryan sloeg dicht. Woede en verwarring ging door hem heen. Hij keek hulpzoekend naar zijn vader die direct op stond en tussen de twee in ging staan. "Dylan. Ryan." Ryan zijn mond viel open, waarna hij een uitdagende blik van Dylan kreeg toegeworpen. Ryan kon geen woord bedenken. "Ik-" Ryan deed een paar stappen naar achteren, balde zijn vuisten en keek nu met diezelfde hulpzoekende blik naar Chriss, maar die was ook geslagen met verwarring. Alsof hij een dode zag die opgestaan was uit zijn graf. En zo voelde het ook voor Ryan.

"..Nog niet. Ik ken je nog niet." Jayson nam het meisje even in zich op. Ze zag er verlegen uit. Hij moest zich dus niet teveel gaan uitsloven, ook al ging dat soms gewoon automatisch. Een onhandig lachje verscheen op zijn gezicht en hij wreef weer in zijn nek. "Ik ben Jayson. Maar je kan me ook Jay noemen. Maakt niet uit." Hij stak zijn hand twijfelend uit, ook al was hij handig met sociale contacten, dit keer voelde het toch wel wat ongemakkelijker omdat hij niet precies wist wie hij tegenover zich had. Misschien was ze wel heel belangrijk in de familie.

In het begin was Kyori nog wat wantrouwig, maar toen de jongen vriendelijk zijn hand uitstak en zich voorstelde, deed ze hetzelfde. ''Kyori. Kyori Nagakami.'' Ze schudde de uitgestoken hand en glimlachte kort. ''I guess we're family..'' Even leek er weer een wat ongemakkelijke stilte te vallen, maar Kyori probeerde met een vertrouwd onderwerp het gesprek weer op gang te laten komen. ''Naar welke school ga je?'' Oke, het was nou niet bepaald het meest leukste onderwerp maar goed, ze moest toch iets zeggen?

"Ik denk het niet. Ik heet Stonewell van mijn achternaam." Zei hi vriendelijk, maar keek bedenkelijk toen ze vroeg welke school hij zat. "Ik zit bij jou op school. Ik zie je wel eens bij scheikunde." Zei hij met een glimachje. AL snel werd het gesprek gedimd, net zoals het licht in de kamer waar ze zaten. Er ging muziek aan en Jayson schudde zijn hoofd langzaam en met een lach. Hij zou nooit- ach, waarom ook niet. Jayson schoot omhoog, gig met uigestoen hand voor Kyori staan en keek haar afwachtend aan. De charmes had hij in ieder geval van zijn vader. "Zin om te dansen of niet?" Zei hij, ietwat onzeker.

''Ik zit bij je op school. Ik zie je wel eens bij scheikunde.'' Kyori fronste kort haar wenkbrauwen. ''Really?'' Ze had hem nog nooit gezien. Misschien zat hij achter in de klas, aangezien zij altijd vooraan zat. ''Ik heb je nog nooit gezien. Ik denk da-...'' Maar nog voor Kyori haar zin kon afmaken begon de muziek plots met spelen. Wat verbaasd keek ze op. Was er iets aan de hand? Maar Jayson had blijkbaar als enige de hint begrepen en stond nu met gestrekte hand voor haar. Onzeker en niet begrijpend staarde ze naar de hand. ''Zin om te dansen?'' Kyori stond op toen ze de hele mensenmenigte als op een commando een partner zag grijpen. Zelfs haar ouders namen ieder een danshouding aan. ''Dansen? Ik weet niet of ik... Ik kan niet echt...'' Maar toen ze haar hand al in die van Jayson had neergelegd werd ze al meegetrokken. Het kwaad was al geschiedt.

Een eindje verderop hadden Chriss en Ryan dezelfde houding ingenomen. De welbekende Wals. Het ging statig en beheerst en gaf de sfeer nog meer elegantie. Chriss glimlachte wat naar Ryan. Zelf was ze niet zo'n hele goede danser, maar Ryan leidde haar dus dat ging prima. Het enige wat haar opviel was de stekende blik van Haruki. Zelfs aan de andere kant van de kamer kon ze de blik voelen. Ze werden bekeken. Maar zelf probeerde Chriss er niet op te letten. Ze snapte niet wat het probleem was. Maar het vragen aan Ryan wilde ze ook niet. Daarnet had hij nogal kortaf gedaan toen ze vroeg wie de man was, dus blijkbaar wilde hij er niet over praten.

Jayson nam een danshouding aan en begon Kyori in te leiden. Hij trok haar nog niet te dichtbij, maar wel op een afstand zodat ze een echt danskoppel leken. En daar had Ryan zo te zien minder moeite mee dan Kira. Die leek wel in zijn sop gaar te koken. Dat uitwerpsel van Ryan wat aan zíjn mooie meisje zat.
Na een tijdje te heben gedanst trok Jayson Kyori dan toch nog iets dichterbij en bleef met zijn blik hangen in die van haar. Dit meisje was best mooi. Dat ze hem nog nooit had gezien was wel logisch, aangezien hij waarschijnlijk toch niet haar type was. Maar ze zouden ook vrienden blijven... Zou hij dat nog steeds denken als Jayson besefte dat hij haar nu al vrijwel 4 minuten recht in haar ogen aan zat te staren met een glimlach?
Jayson scheurde zijn blik los en keek wat onbenulli naar beneden na haar los te hebben gelaten. "Zin om ergens heen te gaan?" Vroeg hij toen net voor de partnerwissel.

Het dansen leek in het begin wat stuntelig te gaan. Kyori kon wel Walsen, alleen het feit dat ze tegen een vreemde jongen aanstond maakte haar nogal nerveus. Ze keek om zich heen. De menigte had zich opgesplitst in paren van twee en zwierde nu de hele zaal rond. Toen Kyori niet oplette en per ongeluk op Jaysons voet stond, keek ze zorgelijk. ''Oh.. Sorry!!'' Zei ze, maar haar stem was nauwelijks hoorbaar door de muziek. Maar Jayson leek het zo te zien niet erg te vinden. Hij lachte haast charmant en week zijn blik niet af tijdens de dans. Uiteindelijk liet hij haar los en werd er van partner gewisseld. ''Zin om ergens heen te gaan?'' Hoorde ze hem nog net zeggen. Kyori probeerde hem nog antwoord te geven voor ze een andere kant op begeleid werd door haar nieuwe partner. ''Waar heen??'' Riep ze nog terug. Maar ze wist niet zeker of hij haar nog gehoord had. Toen Kyori weer voor zich uit keek, ontdekte ze pas wie ze tegenover zich had. Ze glimlachte kort, het was haar vader. ''Waar is mam?''
Maar haar moeder had zich alweer verwikkeld in een ander probleem. Het was nu Ryan die tegenover haar stond. Haar hand in de zijne terwijl hij zijn andere hand op haar heup had geplaatst. Het was misschien nogal ongemakkelijk maar de spanning was om te snijden. Haruki keek recht in Ryans ogen. Ze kon het niet maken om zich los te trekken nu. Niet in het gezelschap van al deze mensen. Uiteindelijk wendde Haruki haar blik af. Moest ze iets zeggen? Ze wilde zo veel zeggen.

Jayson wilde nog reageren op haar vraag, maar zo te zien was haar vader niet erg blij met het feit dat ze met hem sprak. Hijzelf kwam dan ook met een beteuterd gezicht tegenover zijn moeder terecht. Had hij eindelijk iemand om mee om te gaan in de vakantie, was het weer niet goed.
"Kyori, Voorlopig ga je niet met die jongen om." Zei Kira op een rustige toon in Kyori's oor. Voordat Kira zijn aandacht weer op Kyori kon richten, ging zijn blik naar een koppel waar hij van over zijn nek ging. Het was Ryan die met Haruki danste. Hij moest het misschien gewoon laten zakken...
"Haruki." Ryan klonk ietwat verbaast en oprecht geinteresseerd in de oude bekende, maar een dubbel gevoel kroop al snel omhoog. Hij boog even naar haar oor. "Dat is lang geleden." Dat was het inderdaad. En hij wist nog als de dag van gisteren hoe hij haar hart brak omdat hij een ander zag zitten, en hoe Kira dat gebruikte als excuus om haar te troosten. Bij die gedachte gleed zijn blik ook naar Kira, die dat oppikte als een uitdaging. En dat pikte Kira niet. "Kyori. Even wachten meisje." Hij trok zich langzaam los van zijn dochter en stapte langzaam af op Ryan die hij van Chriss weg trok en hem bij zijn pols beetpakte. "Eerst hartenbreken en nu sta je met d'r te dansen. Hou je poten thuis, begrepen?" Siste Kira hem gevaarlijk toe, Ryan trok zijn wenkbrouwen bozig op. "Gaan we het persoonlijk maken? Jij gebruikte dat als een vuil excuus." En daarna daalde het niveau drastisch. "Je bent gek, Kira." Kira trok Ryan dichtbij. "Ik kan je ook boven op je bek slaan als je dat liever wilt." SIste hij toen. Ryan begon breed te lachen. "Dat doe je niet. Lafaard." Dat was wat Ryan beweerde, maar niet veel later kreeg Ryan een rake klap recht in zijn gezicht, bij zijn linkeroog. het liet een rare schram achter, en velen keken de twee toe. RYan zou zich niet gek laten maken.. Hij zou rustig blijven, sprak hij zichzelf telkens in, maar bij de zelfingenomen glimlach, bijna egositische lach knapte RYan en plaatste zijn vuist met liefde op de kaak van Kira, die een stuk achterover deens maar zich nog vast kon houden aan een tafeltje. En toen was het rake ruzie. En geen menselijke ruzie. Want een hand met flinke, scherpe nagels boorde zich in Ryan zijn hals. Totdat Ryan zijn vader de twee uit elkaar trok en ze als twee kleine kinderen tegenover elkaar zette. "Zijn jullie gek geworden? Jullie maken de zaal gek. vooral met dat... Kostbare bloed van mijn zoon." Dat bloed kon inderdaad nog gevaarlijk zijn. Als de geur de hele zaal zou doorgaan, zou er hier en daar nog een vampier kunnen losbreken.
Ondertussen stond Jayson met een spijtig gezicht toe te kijken hoe zijn vader met die van Kyori vocht. Was het zijn schuld..? Hij kon maar beter wegwezen, wat hij ook besloot. Voorzichtig sloop hij de kamer uit, het balkon op, waar hij zich tegen de reling liet zakken.

"Kyori, voorlopig ga je niet met die jongen om." Kyori keek op, naar haar vader. Zijn gezicht stond streng. Langzaam liet ze de woorden tot zich doordringen. Ze mocht niet meer met Jayson omgaan? ''Maar.. papa... waarom niet?'' Ze snapte niet wat er was gebeurd. Er moest een rede zijn dat ze niet meer met hem mocht omgaan. Was hij een slechte invloed? Ze wilde nog meer vragen maar de starre blik van haar vader snoerde haar de mond. Ze moest gehoorzamen, een braaf meisje zijn. Kort knikte ze, zonder hem aan te kijken. Het was niet anders.

Een warme stem sprak haar naam uit. Nu moest ze hem wel aankijken.''Hey..'' Zei ze zacht. Vlug wendde ze haar blik weer af. Er werd weer gedanst en voor een moment was Haruki blij dat de muziek speelde zodat de stilte tussen de twee werd opgevuld. Ze voelde hoe Ryan zich langzaam naar voren boog. Hij was dicht bij... te dicht bij. ''Dat is lang geleden.'' Klonk het nu in haar oor. Als een soort reactie op de zin, verstevigde de greep van haar hand op zijn schouder ietjes. Waarom was hij hier? Ze wilde er niet aan herinnerd worden, maar het gebeurde toch. ''I missed you..'' Kwam het nu haast fluisterend uit haar mond. Maar het moment werd al gauw bruut verstoord.

"Kyori. Even wachten meisje." Haar vader maakte zich van haar los en draaide zich om. ''Papa?'' Hij leek een soort doel voor ogen te hebben, en die had ie ook. Wild trok hij een man bij zijn schouder en een enorme woordenwisseling brak los. Kyori kon niet verstaan wat ze zeiden, maar het leek op een ruzie. ''Papa... papa stop!!'' Wanhopig probeerde ze haar vader te bereiken, maar vele drongen zich voor haar. Nieuwsgierig kwamen de mensen op het gebekvecht af. De muziek was gestopt en er brak een geroezemoes los. Chriss was ook al in actie gekomen. Ze had al een slecht voorgevoel. Met veel geduw en getrek probeerde ze verder naar voren te komen. Ze zocht Ryan. Een eindje verderop hoorde ze geschreeuw, ze herkende Ryans stem. Razend snel wurmde ze zich langs vele mensen en wist zo uiteindelijk Ryan en Kira te bereiken. Nog net zag ze hoe Kira flink uithaalde naar Ryan toe. Er klonk een geschokte reactie van de menigte en vele deinsde achteruit. Maar Chriss bleef staan waar ze stond. Dit zou uit de hand gaan lopen. Moest ze ingrijpen? Maar het kwaad was al geschiedt. Ryan ging vol in de aanval en er brak een gevecht los. Vuisten en benen zwaaide in het rond. Er werd geschreeuwd en de groep begon licht te panieken. Dit zou niet goed aflopen.

Haruki had al die tijd genageld aan de grond gestaan. Ze keek toe hoe Kira zich boven op Ryan probeerde te werpen terwijl Ryan uit alle macht Kira's greep probeerde te ontwijken. Ze wilde helpen. Ze wilde Kira los trekken van Ryan. Maar als ze dat zou doen, zou ze haar familie verraden. Haar eigen opgebouwde gezinnetje. Haar handen begonnen licht te trillen. Het begon tot haar door te dringen, heel langzaam. En de waarheid was zo pijnlijk. Haar obsessie. Degene waar ze niet zonder kon, waar ze dagen om had zitten huilen. Ryan. Hij was uit haar leven gescheurd en uiteindelijk.... vervangen. Kira. Kira werd haar nieuwe obsessie. Degene waar ze niet zonder meer kon. En nu kwam het allemaal terug. Ryan. En daar lag hij, machteloos. Ze begon te huilen. ''KIRA... KIRA STOP!!'' Krijste. Ze maakte aanstalte om zich op de twee vechtende mannen te storten maar werd ruw tegen gehouden door iemand die haar weg blokkeerde. Haruki keek op. Het was Chriss die nu voor haar stond en haar diep in de ogen aankeek. Ze schudde haar hoofd. ''Don't do it, Haruki. Je kan ze nu beter met rust laten.'' Maar Haruki begon wild te worden. ''Laat me erlangs!!!'' Wild duwde ze Chriss opzij, maar Chriss was haar te slim af en hield haar pols stevig beet. ''Haruki..'' Herhaalde ze. Haar blik stond scherp, serieus. ''Leave it.. alone..'' Maar toen knapte er iets bij Haruki. In plaats van zich op het gevecht te storten, stortte ze zich nu boven op Chriss. Haar nagels kraste langs Chriss' wang terwijl haar andere hand naar haar keel greep. ''Jij..'' Siste Haruki met trillerige stem. ''Jij hebt alles verpest!!'' Chriss probeerde zich los te trekken maar Haruki's greep was sterk. Haar ogen zagen rood van woede en even leek het alsof ze van plan was Chriss te vermoorden, maar plots stopte ze. Haar blik veranderde en ze staarde wat afwezig voor zich uit. Maar ze was niet de enige. Het was de geur. Vlug wierp Chriss een blik op Kira en Ryan die inmiddels op de grond lagen. Ze herkende de geur. Ryans bloed. Zelf voelde ze zich ook wat raar. Haar grip om Haruki's hand verslapte en haar blik bleef hangen op Ryans nek, daar waar de rode vloeistof langzaam naar beneden droop.

Plots ging alles heel snel. Chriss wist zich van Haruki los te trekken, sprintte richting Ryan, die inmiddels uit elkaar was gehaald door zijn vader, en trok hem aan zijn arm mee, de trap op. Ze had geen idee waar ze naar toe gingen, maar ze moesten hier weg. Achter hen begon een geroep en geschreeuw uit de barsten. Partners die hun geliefde probeerde tegen te houden, Haruki die achter Chriss probeerde aan te rennen, maar viel en uiteindelijk ook werd tegen gehouden... Chriss opende de eerste de beste kamerdeur die ze tegenkwam, duwde Ryan de kamer binnen en trok vervolgens de deur achter zichzelf dicht, op slot. Hijgend bleef ze bij de deur staan, haar rug naar Ryan toe. Ze waren in een of andere logeer kamer beland. Haar hand lag nog steeds op de deurklink. ''Alles oké?'' Vroeg ze onder haar zachte gehijg door. Ze durfde zich niet om te draaien naar Ryan. Hij mocht haar rode ogen niet zien..

Nog lang had Jayson zitten nadenken over de situatie. Waarom wilde zijn vader niet dat hij met haar omging? En waarom vochten die twee daarna? Misschien was het wel een familieruzie. Ja, dat was het zeker, maar waarom dan? Bij elke vraag voelde Jayson zich meer schuldig. Hij merktte al dat hij nog alleen maar kon denken dat het zíjn schuld was. Eigenlijk wilde hij vragen hoe en wat. Maar hij had geleerd dat je beter uit de buurt kon blijven als er volwassenen ruzie hadden.
"Yeah.. I am.. I'm alright." Ryan stond tegen de muur aangeleund met een hand op zijn nek. Het deed zeer. Het was jammer dat het een wond was oorspronkelijk gemaakt door een andere vampier, anders was het nu al geheeld. Maar helaas. En het prikte, want Kira's nagels waren diep geweest. "Waar is Jayson?" Vroeg Ryan direct, hij wilde al opstaan maar Ryan stond abrupt stil toen hij een langzaam geklop op de deur hoorde. Vast iemand die wilde vragen of het goed ging. Ryan liet zich op de grond zakken, en liet Chriss over aan de deur. "Ryan~" Daarna sloeg het om. "DOE NIET DE DEUR OPEN, LAAT 'M DICHT!" Riep Ryan paniekerig, trok zijn benen op want hij wist wat er zou komen. Het was de herkenbare stem van Dylan, die toon herkende hij uit duizenden. "Aw, bang voor kakkerlakken? Hoe je me noemde? Doe die focking deur open of ík maak 'm open." Aan de andere kant van de deur werd de hendel stevig omlaag gedrukt. Ryan kroop omhoog en zette zijn voet heel simpel onderaan de deur, zodat hij moeilijk open ging. Maar zelfs dat werd lastig, als het zo door ging brak die deur nog. Ryan haalde zijn voet weg en binnen een fractie van een seconde vloog er een gedaante met hetzelfde witte haar en scherpe tanden op Ryan af, drukte hem tegen de muur en hing hijgend boven de wond in zijn nek. Ryan probeerde hem van zich af te duwen, maar een vamp met bloedlust kon heel erg sterk zijn. "Dylan, Je raakt verslaafd." Probeerde Ryan rustig. Maar het had geen zin. "Dat ben ik toch al, broertje. Het heeft geen zin om me tegen te houden. Ik ben er nu al." Hij begon te lachen en stond op het punt om zijn tanden in zijn huid te laten zakken, toen er een verdovende klap viel van een man met het nette haar en de kaaklijn van zijn twee zonen. "Genoeg. Kan ik dan nooit een rustig feest geven?" Dylan keek zijn vader verwijtend aan, maar aan de strenge blik te zien meende hij alles wat hij zei. "Dylan. Verdwijn, want ik zet je op straat." Dylan verliet met tegenzin de kamer na nog een blik naar Ryan te hebben geworpen. Ryan zijn vader zag een blikwisseling tussen Chriss en Ryan. "Jullie redden je wel. Als er iets is, ben ik altijd beschikbaar." En ook hij was weg.
"Chriss... Kom hier." Ryan stak zijn armen uit naar Chriss. Hij kende haar nu wel. Alsof hij niet wist dat ook zij het moeilijk had met het vloeiende bloed van hem. "Please. clean it.." Vroeg hij bescheiden, hij wist wat er van kon komen en hij bereidde zich daar ook op voor, want Chriss was de enige die hij zijn bloed gunde. Alleen zijn vrouw en zoon.

"Chriss... Kom hier." Chriss stond nog steeds tegen de deur aan. Het gevoel was nog steeds niet weggegaan. Langzaam en met tegenzin draaide ze zich om. Ze zag Ryan, zijn armen naar haar uitgestoken. Maar Chriss kwam niet. ''Ryan.. please stop.'' Zei ze zacht. Ze wilde het niet. Ze zou te ver gaan. Maar Ryan bleef aandringen. ''Please..'' Zei hij. ''Clean it.'' Chriss liet haar hand langzaam naar het slot glijden en draaide deze weer om. ''Stop.'' Zei ze weer. ''I can't-...'' De geur van zijn bloed vulde haar neus, de kamer. Het werd sterker. Voor een moment twijfelde Chriss of ze niet gewoon de deur zou openen en zelf weg zou rennen, maar het was al te laat. Met haastige passen liep ze op Ryan af. Kort keek ze in zijn ogen, maar al snel dwaalde haar blik af naar beneden, naar zijn hals. Ze begeleidde hem naar achter, tot zijn knieholtes het bedrand raakte. Bijna ruw duwde ze hem naar beneden, het bed op. Ze bleef staan, recht voor hem. ''I'll be quick...'' Fluisterde ze. Hij werd met zijn rug het matras ingeduwd en behendig kroop Chriss bovenop hem. Hoe korter de afstand tussen haar mond en zijn nek, hoe harder haar hart begon te kloppen. Haar hoofd was al voorover gebogen. Nog een paar centimeter... Ze zou het enkel schoon likken zodat het zou helen. Meer niet. Ze zou zichzelf beheersen. Chriss stak haar tong uit en zette deze onderaan zijn nek. Ze trok een spoor helemaal naar boven, vlak onder zijn oor. Ze heeg nog steeds. Nogmaals herhaalde ze het patroon. Zijn bloed in haar mond, het was hemels. Al die tijd had ze zich weten te beheersen om Ryan te bijten. Puur omdat ze hem niet leeg wilde zuigen. Zijn bloed was net als drugs.. je wilde meer. Het bloed was inmiddels schoon gelikt en de wond was langzaam aan het helen. Toch stopte Chriss niet met het likken van zijn nek. Met haar tong kon ze het bloed onder zijn huid voelen stromen, zijn aderen kloppen. Bijna ongemerkt zette ze haar tanden in zijn nek. Maar ze beet niet... nog niet. Langzaam kraste ze met haar tanden naar beneden, over zijn huid heen. Het liet kleine schaaf streepjes achter. Maar Chriss wilde meer. Voorzichtig trok ze haar hoofd een stukje terug, vlak boven zijn oor. ''I'm sorry....'' Fluisterde ze. Het had al te lang geduurd. Zonder pardon drukte ze haar scherpe tanden in Ryans nek, net onder de geheelde wond. Als ze zich maar op tijd zou terug trekken..

Ryan liet zich naar het bed begeleiden en liet zich dan ook achterover drukken in het matras. Telkens als hij CHriss' tong over zijn huid voelde gaan hief hij zijn kin iets meer op, met gesloten ogen. Hij vond het niet vervelend. Het was zelfs fijn om te weten dat zíj de persoon was die hem beet in plaats van Dylan. Vertrouwd, zelfs. Ryan sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen, stree ze rustig naar beneden naar haar onderrug en liet het volledig toe. Bij het voelen van haar tanden vertrok zijn gezicht echter even, maar om een of andere reden maakte het gevoel van wegstromend bloed hem rustiger. Het deed dan ook geen zeer meer.
Hij stopte haar niet. Het was inmiddels een lange tijd geleden sinds hij was gebeten, dus hij kon wel wat missen. En daarbij kon Chriss zich hopelijk wel beheersen.