Such big words, such small actions

Het was zo'n ochtend waarop het zo stil was dat je je eigen ademhaling kon horen. haruki lag te slapen, met haar hoofd op Kira's borst. Ze waren gisteren voor de televisie in slaap gevallen en Kira was nu al klaar wakker, maar hij vond het heerlijk om nog even zo te liggen. Voorzichtig ging hij met zijn vingers door de haren van Haruki. "Ruki.. Wake up dear." Zei hij zachtjes, glimlachtte lief toen hij haar gezicht zag met gesloten ogen. Alles was de laatste dagen zo vredig geweest. Kira liet zijn hoofd in de bankleuning zakken en staarde wat afwezig naar het plafond, hij voelde zich weer zwaar worden. Hij sliep weinig. Hij was doodsbang om te slapen. Maar sinds Haruki naast hem lach, voelde alles een stuk veiliger. Door die gedachte glimlachtte hij licht.

Hun rust werd verstoord door een luid geklop op de deur. Kira schrok op uit zijn gedachtes, liet zijn hand van Haruki's hoofd afglijden en schudde haar heel zachtjes wakker, hoe vervelend hij het ook vond. Hij moest wel opendoen, welke gek het ook was. Het was een wonder dat iemand hem had gevonden. Hij zou zijn ingewanden er persoonlijk uit slaan.... Kira tilde Haruki voorzichtig op, legde haar neer op de bank. Ze was niet zo zwaar, gelukkig. Op zijn blote voeten wandelde Kira rustig naar de deur en keek door het raampje. Welke gek.... Fuck. De hele rustige sfeer sloeg direct om. Kira greep naar zijn hart en stapte direct naar de muur naast de deur van schrik. zijn rug tegen de witte wand. paniekerig probeerde hij zijn ademhaling in controle te houden. Hij hoopte zo dat de jongen, die twee jaar ouder was dan Kira. Die voor de deur stond hem niet had gezien...

Maar integendeel. Een zware jongesstem was duidelijk te horen. "Kira, Klootzak, doe open of ik snij je poten er af." Kira sloot zijn ogen, ademde diep in. Yuuta. Het was Yuuta. Hij zou niet open doen voor hem. De enige persoon waar Kira een hekel aan had, én bang voor was, was Yuuta. Terwijl hij niet eens een moordenaar was. Ach, familie kon heel veel met je emoties doen...
"Ga weg." Perste Kira er uit, achter de deur was gelach te horen. "Aw, Kira, zo lief als je boos op me bent. Doe nou godverdomme die deur open of ik sla 'm eruit." Kira keek wat hulpzoekend naar Haruki, maar die wist ook niet veel te doen. "Jammer hoor... Erg jammer." Hoorde je de jongensstem zeggen, en na een tijdje voestappen die afstierven. Yuuta was weg. Hoopte Kira.

Kira liet zich met een opgeluchte zucht naast Haruki zakken op de bank, die natuurlijk heel graag wilde weten wat er aan de hand was. "Er is niets." Zei hij voordat Haruki ook maar iets kon vragen, Hij streek opnieuw door haar haren en bekeek haar. Als Yuuta één vinger op haar zou leggen, zou hij.... Hij zou... Ja, wat? Hij kon hem gewoon niet zomaar vermoorden. Het was een rare verhouding... Hij haate Yuuta, was bang voor hem, maar hield ook van hem. Het was allemaal zo verwarrend, Yuuta was dan ook een vreemde man. Hij wist niet zo goed hoe hij met Yuuta om moest gaan. Hoe hij moest reageren, vooral door angst. Hij was gewoon doodsbang voor hem, voor een reden dat zich in het verleden had afgespeeld. Een verkachting, waar Kira nog steeds de rillingen van kreeg. Kira zette zijn handen in zijn gezicht en beet hard op zijn lip. En nu was hij hier. Zijn broer.

"Kiiiiiira." Kira schoot op van de bank en staarde recht in het schuin lachende gezicht van zijn 'stalker'. Hij stond voor de glazen achterdeur, kira bleef verstijfd staan. De deurklink ging naar beneden en een onbehaagelijk gevoel kroop zijn lichaam in. Met een intimiderende blik, een sigaret in zijn mond stapte de jongen op Kira af. Hij haalde zijn sigaret uit zijn mond en zette zijn vingertoppen om Kira's kin, keek hem strak aan. Kira wilde hem niet aankijken, hij keek opzij, probeerde zijn hoofd weg te trekken maar Yuuta was het daar niet mee eens. "Blijf van me af, vieze flikker." Yuuta trok een wenkbrouw op bij het gescheld van Kira, waarna een glimlach verscheen. Hij stapte dichterbij en boog naar zijn oor. "Such big words, such small actions." Werd er gefluisterd. kira kreeg er kippenvel van en duwde Yuuta ruw naar achteren. "Totdat ik je gore kop er af zaag, m'n huis uit!" Hier leek geen einde aan te komen...

''Ga weg!'' Haruki opende langzaam haar ogen terwijl ze zich omdraaide. Ze voelde zich wat naar beneden zakken en merkte dat ze zowat van de bank afviel. Vlug wist ze zich tegen te houden met haar armen. Ze was klaar wakker. ''Doe nou godverdomme die deur open of ik sla 'm eruit!'' Haruki keek op, verschrikt. Was dat Kira? Voorzichtig krabbelde ze overeind. Ze hoorde twee jongensstemmen komen uit de gang. Maar toen ze Kira's stem herkende versnelde ze haar pas. ''Wat is-...'' Er stond een jongen voor het raam bij de deur naar hen te kijken. Alsof hij gestoord was. Haruki keek van de jongen naar Kira. Vreemd, ergens leken ze wel op elkaar. Kira keek hulpzoekend naar Ruki, maar die wist zich ook geen raad. ''Jammer hoor..... erg jammer...'' De jongens stem stierf weg en even leek het stil te zijn. Afwachtend bleef Ruki naar de deur kijken maar er kwam geen geluid meer.

Kira liep langs Haruki terug de woonkamer in, zonder iets te zeggen. Haruki bleef even staan, verbijsterd, maar zette al gauw een achtervolging in. ''Kira-'' ''Er is niets.'' Onderbrak Kira haar. Haruki keek hem ongelovig aan en ging naast hem op de bank zitten. ''Dat meen je niet..'' Zei Ruki wantrouwig. ''Wie was dat? Hij..kende jou.'' Maar het bleef stil van Kira's kant. Wat afwezig streek hij door haar haren heen zonder ook maar iets te zeggen. Hij leek diep in gedachte verzonken.

''Kiiiiiira..'' Klonk het nu. Geschrokken draaide Haruki zich tegelijkertijd met Kira om. Ze gilde. De creep die daarnet nog voor de voordeur stond, stond nu voor de achterdeur. Het enige probleem was: deze was niet op slot... Ruki stond op van de bank en rende de keuken in. Ze had verwacht dat Kira achter haar aan zou komen, maar hij bleef aan de grond genageld staan. De enge man had inmiddels zijn weg naar binnen gevonden en stond nu vlak voor Kira. Langzaam en dreigend kwam hij op hem af. Voor een moment leek het wel of hij hem wilde zoenen. Een ijzig getik van hakken galmde nu door de woonkamer. Er was nog iemand bijgekomen: een jonge vrouw. De vrouw hief haar hand op en raakte zonder pardon het achterhoofd van de enge jongen voor Kira. ''Yuuta..'' Sprak de vrouw streng. ''You dighead, get your hand off of him!! You can touch him as many times as you want when we're heading back..'' De vrouw keek nu naar Kira. Haar blik veranderde ietsjes, maar het was nog steeds onverspelbaar. ''Aaah, Kira-chan, long time no see.'' Het leek een oprechte interessen maar schijn kon enorm bedriegen. Alsof ze thuis was liet de vrouw zich neer ploffen in de bank en maakte het haar gemakkelijk. Ze haalde een sigaret tevoorschijn en stak deze aan met de aansteker in haar andere hand. ''Get lost!!'' Klonk het opeens vanuit een andere hoek van de kamer. Haruki had het hele schouwspel aangezien en stond nu met een simpel keukenmes in haar handen, gericht naar de vrouw. Langzaam kwam ze verder de woonkamer in. De vrouw bekeek Haruki. ''Your girlfriend?'' Vroeg ze kort aan Kira, maar op antwoord wachtte ze niet. ''Put that thing away, dear. You might as well hurt yourself.'' Zei ze tegen Haruki waarna ze ongestoord verder ging met het roken van haar sigaret.

Yuuta siste Zijn zus een scheldwoord toe en liep nu zonder iets te zeggen on Haruki af, greep het mes uit haar handen, en richtte die op Kira, alsof hij iets wilde gaan zeggen. "It's over, Kira. Just hand over your hopes and give up. You're going to Jail." Een glimlachje sierde Yuuta's gezicht, waarna Kira hoofdschuddend zichzlf op de bank liet ploffen. "Ik zweerhet je, als je zo diepzinnig blijft word ik nog banger van je." Sprak Kira simpel uit, maar dat was niet zo slim geweest. Yuuta stapte namelijk op Kira af en ging poeslief door zijn hurken voor Kira's neus. Opnieuw week Kira zijn blik af alsof het Medusa was die hij aan moest kijken. "Kira, Brother, what's wrong? Scared to get filthy again? You know what I did to you last time. So stop being a fool and come with us." Kira gaf Yuuta een schop in z'n kruis die in elkaar kroop en nu op de grond lag. "That's what you deserve, you fucking rapist." Yuuta greens alleen maar. "Wordpun." Mompelde de 'enge man'. Maar Kira vond het overduidelijk niet grappig.

"Haruki." Kira stond beschermend op en stapte op haar af, Yuuta maakte aanstalten om op te staan. "Oh, jullie gaan nergens heen, wees tenminste blij dat we je komen bezoeken vriend." Kira zuchtte. "Wat moet je van me, Yuuta. Verdwijn gewoon." Probeerde Kira nog, maar de man was opgestaan, en stond nu zoals gewoonlijk weer voor Kira. "Guess something." Kira deens achteruit toen Yuuta het keukenmes plat op Kira's lip legde, En hem aankeek alsof hij geobsedeerd was. "Actually, it's more than one thing." Voegde hij er aan toe. Kira keek wat gespannen naar het mes wat zijn gezicht aanraakte. "It starts with An K and ends with...?" Kira werd misselijk van die gozer. letterlijk, een onbehagelijk gevoel kroop omhoog toen Yuuta eng aan zijn haren zat. "You're... So mine." Kira deens opnieuw achteruit. Elke keer als Yuuta zulke dingen tegen hem zei raakte hij in de war. Alsof hij dan niet meer helder kon nadenken en Yuuta hem in zijn greep had. "Fuck off, Yuuta." Sprak Kira aarzelend uit, Meer durfde hij niet.

Rikka leek totaal ongeïntereseerd in de situatie tussen Yuuta en Kira en rookte rustig haar sigaretje verder. Maar Haruki stond verstijfd, letterlijk. Ze liet het mes zonder pardon uit haar handen trekken en keek beduusd naar de situatie. Rikka merkte Haruki's houding op en liep naar haar toe. ''Don't mind them, it's just.... some kind of brother love..'' Haruki's ogen werden groter. ''B-Brother??'' Herhaalde ze. Kira had een broer. Rikka knikte en drukte haar peuk uit op de tafelpunt. Haar oog viel op een goude ring om Haruki's vinger. Zonder pardon pakte ze Haruki's hand beet. ''That's a nice ring you have there..'' Zei Rikka bijna gehypnotiseerd. Haar vinger gleed over het goud om Haruki's vinger, maar Ruki trok vlug haar hand terug. Wat wilde deze mensen? Wat deden ze hier. ''Sit down.'' Zei de vrouw opeens tegen Haruki. Haruki keek verward op. ''But I-..'' ''I said sit down!!'' Alsof ze een klein kind was die anders straf zou krijgen ging Haruki op de bank zitten. De vrouw keek haar streng aan. ''Don't move.'' Siste ze haar toe. Haruki staarde voor zich uit. Ze durfde niet meer naar Kira en Yuuta te kijken. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon niks doen. Zo machteloos. Rikka liep wat nonchalant de kamer en wierp zo af en toe een blik op Yuuta en Kira. Toen ze merkte dat Kira protesteerde haalde ze iets uit haar zak. Met een klik schoot er een zakmes open. ''Kira... my dear....'' Begon ze. Langzaam liep ze naar de bank waar Haruki zat. Haruki had het mes in de handen van de vrouw al gezien en durfde zich niet te bewegen. Strak keek ze naar haar eigen handen die in haar schoot rustte. Rikka bleef strak naar Kira kijken terwijl ze een arm om Haruki heen sloeg en haar dichterbij trok. ''Ik haat het om zo tegen je te doen maar....'' Ze zuchtte, alsof er een heel dramatisch gevolg aan vast zat. ''Ik kan niet anders..'' Ze keek met medelijde naar Kira, totdat ze het mes tevoorschijn haalde en deze onder Haruki's kin drukte. De zachte blik in Rikka's ogen verdween in een serieuze, haast dodelijke. ''So you better fucking listen to him.'' Haruki deens naar achteren maar Rikka's arm zorgde ervoor dat ze niet wegkon. ''Jij hebt iets waar wij ook wel geïntereseerd in zijn, weet je.'' Rikka's hand greep vol in het haar van Haruki en trok haar zo omhoog terwijl ze zelf ook van de bank opstond. ''Een erfenis....'' Het mes onder Haruki's kin daalde langzaam af naar haar sleutelbeenderen. ''Geld, Kira. Heel veel geld... En weet je wat nou zo grappig is?'' Het mes sneed in de stof van Haruki's shirt. ''Wij hebben daar nooit wat van gezien.'' Rikka keek de kamer rond. Het huis waarin Kira leefde was groot en aan de inrichting te zien had hij een flinke portomonnee om dit alles te kunnen bekostigen. ''Je woont nogal....ruim. Ik neem aan dat je dat niet kunt betalen met je bijbaan als serial killer, niet waar broertje?'' Ruw liet Rikka Haruki's haar los en de grip om haar schouders. Haruki zakte ineen op de grond. ''Er komt nog een bedrag aan, Kira, een enorm bedrag. En don't act like you don't know cuz you know it so damn well.'' Het mes werd dichtgeklapt en terug in haar zak gestopt. Een enge glimlach trok over Rikka's gezicht. ''Zo jammer dat de jongste erfgenaam naar wie al het geld zou gaan, dit niet in ontvangst kan nemen... aangzien hij dan in een cel zit.'' Rikka wisselde een blik uit met Yuuta. Kira mocht niet ontsnappen. En zou hij tegenstribbelen dan wist Yuuta wat hij moest doen.

"Don't fucking touch her!" Riep Kira woedend, schudde zich los uit Yuuta's greep maar werd al gauw tegen de muur aangedrukt, Yuuta's bovenarm op Kira's borst drukkend, om hem tegen te houden. "You're not going anywhere." Yuuta kwam nu wel gevaarlijk dichtbij, Kira week zijn hoofd af en zijn adem stokte in zijn keel toen hij Yuuta's adem in zijn nek voelde. Het was warm en een rilling trok door zijn lichaam. Hij werd zo eng van Yuuta dat hij er slap van werd. "Kira, my boy... You smell great.." Kira voelde vingers in zijn nek, die langzaam over zijn borst naar beneden streken en bij zijn middel stopte. "D-don't touch me. D-don't.... Fucking... Tou-" Kira's adem stokte opnieuw in zijn keel. Hij voelde een knie tussen zijn eigen knieen ingeschoven worden, en hoe erg hij zijn best ook deed om Yuuta tegen te houden, hij was te zwak. "Don't..." Kira voelde lippen in zijn nek, opnieuw dat misselijke gevoel. "Yuuta!" Riep Kira uit, zette zijn hand tussen hem en zijn broer in, waar vingers om zijn pols werden gesloten en Yuuta deze omlaag probeerde te schuiven, maar Kira gaf weerstand. Dit zou niet gebeuren. "Why won't you touch me?" Sprak Yuuta gemeen. Kira hield zijn lippen stevig op elkaar. Hij zou zich niet overgeven. Totdat Hij een langzame lik in zijn nek kreeg. "S-shit..." Kraamde Kira uit en liet zich moedeloos in elkaar zakken. Hoe vervelend Kira het ook vond dat het Yuuta was die hem een lik in zijn nek gaf, zijn nek was een gevoelige plek en dat zou het blijven ook. Zelfs als Yuuta hem daar aanraakte. Kira werd zelfs misselijk van zichzelf. Eindelijk liet de man zijn broer los. "You're pathetic." Zei Yuuta met een vermaakt lachje en hurkte neer voor Kira die met opgetrokken knieen en zijn hoofd op zijn knieen op de grond zat, maar Yuuta hief al zijn kin op. "Things will get worse if you won't cope with us." Kira had zijn ogen gesloten en weigerde om te spreken. Yuuta liet hem ruw los en Kira liet zich op de grond zakken, op zijn zij en bleef roerloos liggen. Yuuta stond op, en keek voor een moment naar Haruki en Rikku. "Get rid of her." Sprak Yuuta uit met een handgebaar, keek nog even naar de machteloze Kira, weer terug naar Ruki, en... Werd gevloerd. "Je hebt het geld niet gezien, en dat houden we ook zo. En blijf van mijn vriendin af of ik zorg ervoor dat Rikku persoonlijk een mes in je strot duwt." Kira lag met uitgestoken voet waarmee hij Yuuta zojuist mee had gevloerd nog op de grond, met trillende armen probeerde hij op te staan. Hij zou niet meer bang zijn. Hij zou eens even laten zien wie hier de touwtjes in handen had.

Rikka lachtte schamper toen ze Kira's 'moedige' kreten hoorde. ''I don't think I will kill you or Yuuta yet.'' Zei ze luchtig. ''Besides, you need to get prison alive. But a bit fysical damage won't hurt anyone... well, accept for you.'' Ze begon wat zelfingenomen te lachen en wierp nog kort een blik omlaag, naar Haruki die met haar hoofd gebogen op de grond zat. Zonder verder iets te zeggen liep Rikka naar een kast waar een klein kristallen beeldje opstond. Zonder blikken of blozen pakte ze het beeldje op en stopte dit in haar shirt. Ruki was intussen nog wat verder naar voren gebogen zodat haar lange roden haren voor haar heen vielen. Heel langzaam liet ze haar linker hand naar haar broekzak glijden. Ze kon het voelen. Haar mobiel. Nog een klein stukje en ze had haar mobiel binnen handbereik. Toen Rikka zich omdraaide staakte Ruki gelijk al haar bewegingen. Maar het was al te laat. Haruki's hand was al half in haar zak gegleden en dit was zelfs Rikka niet ontgaan. Haar hakken tikte hevig op de vloer toen ze op Ruki afstoof. Pats! Rikka had Haruki vlak tegen haar wang geslagen. ''Do you think I'm stupid?? Huh?!!'' Haruki liet zich na de klap plat op de grond vallen en begon te huilen. Wild trok Rikka het mobieltje uit Ruki's zak. ''Wie was je van plan te bellen? De politie??'' Riep Rikka minachtend uit. Ze stopte het mobieltje nu in haar eigen zak waarna ze naast Haruki neerknielde. Gretig grepen haar vingers om Haruki's rode haren en trok haar een stukje omhoog. Met haar andere hand pakte ze Haruki's kin beet tussen duim en wijsvinger. ''Dat was niet zo slim van je, meisje.'' Siste ze gevaarlijk in haar oor. Maar nog voor Rikka iets kon ondernemen onderbrak Yuuta haar. ''Get rid of her.'' Rikka keek haar broer aan en langzaam maar zeker vormde zich een kwaadaardige glimlach. ''With pleasure.'' Rikka stond op, haar greep nog stevig om Haruki's haar. Haruki begon te jammeren van de pijn. ''Well, Kira, it was nice to see you again. And I'm sure she thinks so too.'' Rikka gebaarde kort naar Ruki die uit alle macht haar haar probeerde terug te trekken. ''Isn't that right, dear?'' Vroeg ze liefkozend terwijl ze een flinke ruk aan het haar gaf. ''Ja-ne, Kira-chan.'' Langzaam draaide Rikka zich om en begon richting de achterdeur te lopen, Haruki achter zich aan gesleept, letterlijk. Het oorverdovende gekrijs wat daarna werd geproduceerd vulde het hele huis. Maar Rikka had geen medelijde. Zonder pardon sleurde ze haar over de drempel heen naar buiten, door de bladeren. ''Oh, shut up already.'' Siste ze het krijsende gedrocht achter zich toe. ''You won't feel a thing.''

Kira aangschouwde de sitautie alsof zijn hart werd meegenomen. Haastig stond hij op, vloog voordat Yuuta hem vast kon pakken de keuken in en greep daar zijn masker van het aanrecht en trok uit het kastje onder de gootsteen een groot, ijzeren gevaarte uit. Er zat opgedroogd bloed aan de tanden en waarvoor het werd gebruikt wilde je niet weten. Kira's welbekende kettingzaag. "Where is Kira going?" Hoorde Kira nu in de opening van de keuken, Kira keek met een woedende blik naar Yuuta. "Death." Het ronkende geluid van een kettingzaag was te horen, het masker hing om Kira's nek en wild stoof de jongen op Yuuta af, die beduust opzij sprong en kwam neer op de grond, hij had geen zin om een einde aan zijn eigen leven te maken. Deze kans greep Kira, en verdween met een lopende kettingzaag de deur uit, achter Rikka aan die zíjn meisje aan haar haren meesleurde. Ze moest inzien dat ze met vuur speelde, en met Kira....

In het bos was Kira als een vis in het water. Hij stoof van boom tot boom, zijn conditie was uitstekend. De bladeren voor Rikka's voeten dwarrelde op en het geronk van een kettingzaag was duidelijk te horen. Dit keer werd hij gebruikt om een boom om te zagen, en Rikka's pad werd geblokkeerd. Daar achter die boom, stond een man, hoofd met masker gebogen en een kettingzaag in zijn linkerhand. "You won't get through. And if so, Things will get messy." Sprak Kira op terwijl hij opkeek, zijn hoofd zakte schuin en zijn haren hingen warrig voor het masker. "Let her go."