Hide and seek...

Het was vrij fris in het bos, zo laat op de avond. De wind was guur en zelfs de dieren in het bos kozen er liever voor om in hun holletje te blijven. De bomen stonden in strakke vormen, de meeste kaal, wat het geheel een spookachtig uiterlijk gaf. Maar Haruki was het niet opgevallen. Starend keek ze voor zich uit, over het gehele meer. Ze zat aan de waterkant. Haar opvallend diep gekleurde, rode lange haren wiegde zachtjes mee op de wind. '13 maanden en 2 dagen.' Hoelang zat ze hier al, zo alleen tussen de bladeren gemengd met zandkorrels? Een uur? Langer? '13 maanden en 2 dagen.' Vanaf veraf leek ze net op een verdwaald, klein meisje. Hoe ze daar zat, aan die waterkant, in de kleermakerszit. '13 maanden en 2 dagen.' Haruki kwam langzaam in beweging. Ze hief haar pols op ooghoogte op en wierp een blik op haar horloge. 23.58. Een zucht, haast geruisloos, net als de wind. Ze dacht nog zo vaak terug aan vroeger. Elke dag nog. Ze kon ook niet anders. Het verleden had haar nog altijd in zijn greep. Haruki keek weer op haar horloge. 23.59. '13 maanden en 2 dagen....' Velen zeiden dat haar leven aan zich voorbij liet gaan. Dat haar doel weg was. Een klein, sluw glimlachje van minachting verscheen op haar gezicht. Maar ze hadden het mis. Ze leefde, dag bij dag. Ze had nog steeds een doel in haar leven. Haar doel was nooit weg geweest. Haar aandacht werd getrokken door het zachte getik van haar horloge. De secondewijzer passeerde de 9 en tikte nu langzaam verder richting de 12. Nog een paar seconde. Voor een moment leek de tijd stil te staan. Het stopte met waaien, het water leek zich niet te verroeren en zelfs haar adem stokte in haar keel. Tot het moment dat de seconde wijzer de 12 voorbij sloeg. '13 maanden en 3 dagen.' Waar ging de tijd heen? ''Kira...''

Haruki stond op. Het was tijd om naar huis te gaan, vond ze. Niet dat ze daar iets nuttigs deed. Slapen kon ze niet. Ze zou waarschijnlijk weer door de ruimtes van haar kleine, houten huisje zwerven tot ze zichzelf languit op een vloer vond, de volgende ochtend. Ze zou binnen 7 minuten thuis zijn. 7 minuten en 46 seconde om precies te zijn. Haar helder blauwe ogen keken strak voor zich uit, naar het niets. Af en toe voelde ze zich ook zo, 'niets'. Alsof ze lucht was. Ze deed niks, vond niks meer leuk, at haast niets en ook haar sociale contacten waren gedaald naar het percentage 0. Het was alsof ze niet bestond. Lichtjes balde Ruki haar vuisten terwijl ze verder liep. Maar ze bestond wel. Nog wel. Haar bestaan had nog betekenis. Zolang Kira nog leefde had haar leven nog betekenis. Ze zou hem beschermen, waar hij ook was. Met wie hij ook was. Altijd, al 13 maanden en 3 dagen lang.....

Andere mensen zouden haar voor gek verklaren. Dat deden ze al, achter haar rug. Dat 'rare' meisje. Ze was geobsedeerd door iemand die er niet meer was. Fysiek niet meer aanwezig, maar verzegeld diep in haar hart. Als een tatoeage. Haruki snoof kort. Ach, ze had geen andere mensen nodig. Ze was zowat mensen schuw geworden. En daarbij was ze niet voor niets verhuisd naar een afgelegen plaats. Ze was de mensen zat. Ze haatte ze. Ze had niemand meer nodig. Enkel één iemand... Ze zou op hem wachten, hier in dit bos. Ze was erachter gekomen dat zoeken geen zin had. Hij wilde niet gevonden worden. Haruki stopte voor een moment met lopen. Dit bos maakte dat ze zich veilig voelde. Het deed haar denken aan vroeger, aan Prisoncamp. Langzaam hief Haruki haar hoofd omhoog. Ze keek naar de volle maan die duidelijk te zien was een de donkere hemel. Ja, ze zou op hem wachten. Al zouden haar botten hier tussen de boomwortels tot as moeten vergaan...

Een mank-klinkend pasje was te horen in de rkakend ebalderen van de bosvloer. Dat er, hier, precies midden in de nacht rond 12 uur naar buiten ging, kon je je niet voorstellen. Maar toch gebeurde het. Altijd. Elke vrijdag, zaterdag, en woensdag. Op woensdag pas om één uur in de nacht, alsof er een heel systeem in zat.
Het gedaante dat zich mank tussen de bomen heen schoof leek verdwaald. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het leek wel alsof deze persoon zijn verstand was kwijtgeraakt en dat hij het ging zoeken. Maar naar zijn verstand zoeken had geen zin meer. Hij wist niet hoe lang het geleden was dat hij het had verloren, waar, wanneer, en zo kon je jezelf wel meer vragen stellen. Het gedaante zuchtte diep, maar sotnd niet snel daarna stokstijf stil. Hij maakte een losmakende beweging met zijn vingers, alsof ze bevroren waren van de kou en hij ze op wilde warmen door beweging.
Het knielde neer, en voelde met blote vingers aan de grond. Hij beweerde dat hij voetstappen had gezien. Maar zelfs het gedaante zelf wist niet meer wat hij wel en niet zag. Wat echt was, wat er niet echt was. De realiteit was voor hem niet meer, hij leefde in zijn eigen en dat zat hem wel goed. Of het gezond was, was nog de vraag.
"Hehe." Het waren zeker voetstappen. Het gedaante kroop omhoog, keek even in het rond met zijn lege, verwarde, maar toch zo mooie grasgroene ogen voor zich uit voordat hij een sprint trok in de richting van een ander figuur wat hij zag lopen. Niemand zou het overleven in zíjn bos. Hij zou ze niet eens vragen om weg te gaan. Nee, hij zou ze neerleggen. Op een gruwelijke wijze.

Tijdens zijn sprint tussen de bomen door week hij een slag van zijn pad af, zodat hij langs het meisje zou rennen dat langzaam haar weg het bos uit zocht. Hij zou haar eerst gek maken voordat haar bloed de grond zou raken. Zijn masker klapte hij behendig op zijn gezicht. "Hehe, Meisje in het bos, waar gaat dat heen?" Zou Ruki achter zich horen, maar als ze achter zich zou kijken zou ze niets zien. Ze zou net zo gek worden als hij zelf. HIj zou het anderen laten weten hoeveel pijn hij had geleden en in welke staat hij zou zijn.

Kira.

Zachtjes fluisterde ze zijn naam. Kira. Een klein stukje van geluk ging door haar heen waarna het langzaam weer vervaagde. Als ze haar ogen sloot zag ze hem voor zich, in gedachte. Zijn haren, de vormen van zijn gezicht. Zijn ruwe wangen wanneer hij zich weer eens niet had geschoren. Zijn lach... ''Hehe, meisje in het bos, waar gaat dat heen?" Ruki opende langzaam haar ogen weer. Ze reageerde nogal langzaam op de stem die haar aansprak. Er was iemand in het bos. En hij was dichtbij. Haruki draaide zich een slagje en keek om zich heen. Het was raar. Ze voelde niks. Ze was verdoofd. Haar ogen tuurde in het donker maar ze zag niemand. Geen greintje angst ging door haar lichaam. Ze was het kwijt, alles. ''Hallo?'' Vroeg ze hardop. Geen antwoord. Ze begon verder te lopen maar stopte zodra ze geritsel van de bladeren hoorde. Ze wilde dat het stopte. Ze had hier geen zin in. Er zat waarschijnlijk een of andere verkrachter in de bosjes die haar wilde beroven of pijn doen, maar ze wilde niet aangeraakt worden door iemand anders dan Kira. ''Go away!!'' Riep ze tegen de lucht. Ze begon weer verder te lopen maar haar gevoel zei haar dat haar stalker heel dicht bij was. Pas nu begon er lichte paniek door te dringen. Ze kon zichzelf niet laten verkrachten of pijnigen of zelfs vermoorden door deze enge man. Ze moest Kira beschermen! Ze mocht niet-... ''Laat me met rust!! Ik....Ik moet..'' Haar hart begon sneller te kloppen, langzaam kwam er weer leven in haar lichaam. ''Kira......hij-...'' Met een ruk draaide ze zich om. Nu stond ze eindelijk recht tegenover haar belager. Aan de grond genageld. De persoon voor zich droeg een masker wat de sfeer nog eens extra onbehagelijk maakte. Haruki verroerde zich niet en bleef het masker aanstaren. Als ze eens wist wie er voor haar stond..

HIj stond nu voor haar. Pal voor haar, en hij was verstijfd. Verstijfd van verbazing, geluk, emotie, en alles wat voor Kira op dit moment even onmenselijk voelde. Dit was onmogelijk. "H...Ha..." Met grote, groene ogen die door het masker te zien waren, hieft Kira zijn koude magere vingers op, richting haar gezicht. Maar hij leek niet te durven. Dit waren vast een van zijn vertwiste inbeeldingen, zijn hallucinaties. Hier werd hij het gekst van. Dat hij Haruki zag. Het scheurde hem van binnen helemaal kapot. Zijn hart in duizend stukken. Tranen begonnen over zijn wangen te stromen, geluidsloos. "Ga weg." Sprak hij uit met zijn schore stem. "Ga weg. J-je.. Je bent niet echt." Probeerde hij dapper. Hij moest eens weten. Hij moest eens weten dat dit niet zijn verbeelding was. Maar dat dit echt was.
Kira zakte door zijn knieen. Het ging maar niet weg, Hoe erg hij nu wenste dat Haruki hier écht was. "G-ga weg." Zijn stem trilde, waarna een zacht, verdrongen lachje te horen was. Hij was opnieuw gebroken.

"H...Ha..." De man met het masker begon onduidelijk wat dingen te mompelen. Ze kon het niet verstaan. ''Wat wil je van me?!'' Riep ze hem toe. De man kwam in beweging. Langzaam strekte vingers uit naar haar gezicht. Ruki volgde de vingers met haar ogen. En net toen hij haar wilde aanraken, deens ze een stukje achteruit. ''Ga weg." Klonk het nu vanachter het masker. Verward keek Ruki de man aan. ''W-Wat?'' Vroeg ze onzeker. "Ga weg. J-je.. Je bent niet echt." Haar hart had een slag overgeslagen. Die stem. Het was alsof er een golf van lucht haar longen binnen stroomde en ze voor het eerst sinds 13 maanden weer volledig kon ademen. De man zakte nu op zijn knieën op de grond, tussen de natte bladeren. Haruki liet zich op precies dezelfde manier door haar benen zakken. "G-ga weg." Klonk het weer. Haruki's vingers grepen direct naar het masker. Zonder pardon trok ze het van zijn gezicht af. Ze schrok. Het masker liet ze uit haar trillende handen vallen en haar ogen staarde in de zijne. Ze kon niks zeggen. Al haar woorden waren in een oog opslag verdwenen. Haar linker hand raakte zijn wang, heel zacht. Haar vingertoppen streken over de stoppeltjes van zijn huid terwijl haar ogen zijn gezicht bekeken. Zijn sprekende, mooie groene ogen. De rondingen van zijn jukbeenderen, de vorm van zijn neus waar ze vroeger altijd met de haare over heen streek. Zijn haar was langer geworden. Haruki liet haar duim over zijn kaaklijn heen strijken. ''Kira..'' Ze sprak zacht maar gebroken. ''You found me...'' Haar mondhoeken trokken aarzelend omhoog. Een andere hand reikte ook naar zijn gezicht waarna ze beide handen in zijn nek liet glijden. Ruki boog zich voorover, naar zijn oor. Diep snoof ze zijn geur op. ''You still smell the same...'' Fluisterde ze. ''I like that..'' Haar handen liet ze van zijn nek naar zijn schouders glijden. Langzaam trok ze hem dichter tegen zich aan. Ze kon zijn lichaamswarmte voelen. Haar ogen begonnen wazig te zien door opwellende tranen die begonnen te stromen zodra ze haar ogen sloot. ''Ben je het echt??'' Vroeg ze nu met een trillende stem. Hij moest iets zeggen. Ze moest het weten.

Kira liet het masker van zijn gezicht trekken en al snel week hij zijn blik af, naar de grond. Tranen vielen in d ebladeren die direct verdwenen, maar hij werd gedwongen om haar aan te kijken door twee, zachte handen op zijn gezicht. Die streling. Het was zo vertrouwd. Zo zacht, liefdevol. En herkenbaar. Maar vooral was het Haruki. Ze was het echt. Het was geen hallucinatie, maar Kira kon het moeilijk geloven. Hij voelde hoe hij dichterbij werd getrokken en hoe Haruki emotioneel tegen hem sprak. Langzaam, met zijn ogen strak gericht in die van Haruki, een bijna geobsedeerde blik die strak in haar ogen keek, Knikte hij. Zijn lip trilde iets en zijn handen grepen voorzichtig naar Haruki's gezicht. "J-je... Nee, jij hebt míj gevonden. Ik bedoel.. We.. We hebben elkaar gevonden." Zelfs op Kira's gezicht verscheen een glimlach. Een lichte, subtiele glimlach, maar Haruki zou hem kunnen zien. Haruki zag alles, want Haruki kende Kira door en door. Ze herkende zijn lippen, zijn stem. Zijn tranen en zijn lach, elke centimeter van zijn lichaam en elke centimeter van zijn hart. En Haruki was de enige die dat kon, en mocht weten. Kira's vingers zochten rustig langs Haruki's hals, naar haar borst om zijn hand op de plek te leggen waar haar hart achter klopte. Een dolgelukkige lach verscheen op zijn gezicht.
"J-je leeft. Je... Haruki... Fuck man.." Abrupt sloeg hij zijn armen om haar heen, trok haar zo dichtbij mogelijk.
"I missed you."

Haruki liet het toe dat Kira zijn handen over haar huid liet strijken. Ze sloot haar ogen. Zijn handen voelde nog precies hetzelfde aan. Ondanks de lichte ruwheid van zijn huid voelde zijn aanrakingen altijd ontzettend zacht en teder aan. Langzaam opende Haruki haar ogen weer. Kira had zijn armen stevig om haar heen geslagen. "I missed you." Klonk het nu in haar oor. Ze begon te glimlachen door haar tranen heen. ''R-Really??'' Een week gevoel schoot door haar maag. Al die tijd was ze ervan overtuigd dat hij haar niet meer wilde zien. Omdat hij met zichzelf in de knoop zat en het alles alleen nog maar lastiger maakte. Maar het feit dat hij zojuist zei dat hij wel degelijk aan haar heeft gedacht maakte dat ze zich weer gelukkig voelde. ''I missed you too..'' Haar stem stierf weg in een trilling. ''So so much!!'' Plots grepen haar vingers om de stof van zijn jas, alsof hij een soort houvast was. ''Ga niet meer weg!!'' Zei ze in paniek. ''Alsjeblieft ga niet meer weg!!'' Haar adrenaline nam toe en ze keek Kira aan alsof ze hem smeekte. ''Ik zal je niet meer laten gaan Kira Nagakami. Nooit meer, let op mijn woorden.'' Dat laatste klonk bijna als een dreigement. Maar ze meende wat ze zei. Als Kira ooit weer weg zou gaan, zou ze hem volgen. En alles wat in de weg zou staan tussen haar en Kira zou ze vernietigen. De greep om zijn jas werd slapper. ''Ik wil zo graag bij je zijn... bij je blijven..'' Haruki boog haar hoofd en steunde haar voorhoofd op zijn borst. ''Are we still.......together?''

Kira keek wat beduust naar Haruki, maar een lachje verscheen op zijn gezicht. Hij pakte haar gezicht vast en boog zich voorover, zijn hoofd steunend op dat van haar. Zo, zittend in de kou, had hij enkel alleen maar in haar ogen gestaard, onderzocht. Wat hij zag was prachtig. Niet alleen Hlder blauwe ogen, maar Haruki's blauwe ogen. Die eerst leeg waren, en nu weer vol met emotie stonden. Alsof Kira haar emotie was, en Haruki Kira's bewustzijn. Alsof ze één waren. Zo voelde dat ook, Haruki begeleidde hem, en andersom. Ze konden gewoon niet zonder elkaar.
"I... Always. I'll never leave." Sprak hij zacht tegen Haruki's lippen, lachtte zacht, en kustte deze lippen, waarvan hij nu zeker wist dat ze echt waren, met een glimlach. HIj had dit zo gemist. Hij had ervaren dat hij gewoon niet zonder haar kon. Dat het een fout was geweest om haar te proberen te verbannen uit zijn gedachten, want ze kwam elke keer weer terug. En nu was ze er echt.. En het maakte hem zo gelukkig.

"I... Always. I'll never leave." Elk woord dat Kira uitsprak weerkaatste tegen haar lippen. De lippen die al meer dan een jaar geen ander hadden aangeraakt. De lippen die alleen voor hem bestemd waren. Voorzichtig hapte ze met gesloten ogen terug naar zijn lippen. Het was zo lang geleden dat ze hem voor het laatst zo had aangeraakt. Haar armen sloegen om zijn nek. Het duurde nog geen seconde of ze wisten beide al waar dit heen zou gaan. Hun lippen omsloten elkaar gepassioneerd, maar Haruki duwde zich na een tijdje langzaam van zich af. ''Kira...wait..'' Ze moest het nu doen. Haar gezicht was wat veranderd, ze leek haast somber. ''There's something I need to tell you..'' Haruki maakte zich los uit de greep van Kira en stond op. Kort klopte ze haar knieën af waarna ze Kira serieus aankeek. ''Sta op.'' Zei ze terwijl ze hem gebaarde overeind te komen. ''Luister..'' Begon ze. Dit was het moment. Als ze er te lang mee zou wachten zou het waarschijnlijk al te laat zijn. ''Ik heb ontdekt dat ik me heb vergis.'' Haar blik week af van die van Kira. ''Please don't be mad..'' Haruki deed een klein stapje achteruit. ''Maar.... ik wil je vriendin niet meer zijn... Het spijt me....'' Ze beet op haar tong. Het kon niet anders.

Kira liet zich van haar afduwen, keek verbaast op, bijna geschrokken en stond direct op nadat Haruki dat van hem vroeg. Zijn ogen schoten direct vol. Nee. Dat meende ze niet. Kira beet op zijn lip, stond op het punt om zichzelf ter plekke van het leven te beroven door de enkele woorden van Haruki. "N-nee." Ging hij er in tegen. Dat was het enige wat hij zei. Eerst leek het of hij het er niet mee eens was. Maar, alles voor Haruki. Als zij gelukkig kon zijn, dan alles. Alles voor zijn Haruki. Nee, wacht. Niet meer van hem.. Maar... Oh god.. Dit maakte hem zo depressief, nee, dat was hij al. Het maakt ehem nog meer in de war, het ging tegen zijn verwachtingen in. De lippen die hij had gekust, waren die niet meer van hem? Niet.. "Fine....Dan.... Dan...." Wacht. Hij zou haar nooit kwijtraken. Zij zou hem nooit verlaten. Kira balde zijn vuisten. Al zou het haar ziel kosten. "Je mag niet weg..." Trilde zijn stem. Ze zou voor altijd bij hem blijven.

Haruki zag hoe erg Kira in de stress schoot. Ze legde haar vinger op haar eigen lippen en suste hem tot stilte. ''Shht..'' Zachtjes pakte ze beide handen beet. ''Kira..'' Ging ze verder. Ze keek hem aan, diep in zijn ogen. Oh die mooie groene ogen. ''Ik... Ik kan niet-.... Ik wil niet meer je vriendin zijn... want...'' Haruki slikte. Heel langzaam liet Haruki zichzelf zakken op één knie, ze hield Kira's handen nog stevig vast. ''I want to be more than that...'' Pas nu begon er langzaam een ingehouden grijns omhoog te kruipen. ''Just listen to me for a sec.'' Haar duimen streken over zijn handen heen. ''Kira, ik ken je nu al zo lang. Ik ben van je gaan houden, echt heel veel. En als jij er niet bent dan.... dan voel ik me ziek, alsof er iets mist in me.'' Ze pauzeerde even. Ze hoopte zo dat hij op haar aanbod in zou gaan. ''Ik wil je niet meer missen. Nooit meer. Ik wil dat je bij mij blijft en nooit meer naar iemand anders gaat. Ik wil nog zoveel dingen met je gaan doen. Alleen maar leuke dingen.'' Ze liet één hand van Kira los. ''Have kids with me.... grow old with me...'' Met haar vrije hand begon ze naar iets te tasten uit de zak van haar spijkerbroek. Er kwam een blinkend ringetje van goud tevoorschijn. ''.....marry me...'' Heel langzaam schoof ze de gouden ring om Kira's linker hand. ''Deze is van m'n vader geweest. Het is geen duur ding maar het betekend heel veel voor me. Haruki stond weer op, haar handen nog in die van Kira. ''En jij betekend ook heel veel voor me. Dus alsjeblieft, trouw met me.''

Een brede, verwarde grijns verscheen op Kira's gezicht. "Hey... Dat wilde ik vragen." Kira voelde zich helemaal warm van binnen worden. Kinderen, oud worden, voor altijd bij elkaar zijn... Hij had zich dood geschrokken. "Never do that again." Hij trok Haruki omhoog aan haar hand zodat ze tegen hem aanviel en sloot beide armen om haar heen, zijn hoofd rustend in haar nek. "Hai." Was zijn antwoord. Hij zou met haar trouwen, haar trouw zijn, voor altijd. Altijd.. Het woord bleef maar in zijn hoofd hangen. Maar het was zeker een mooi woord...